#İnsanlar,kuş misali.Bir bakıyorsunuz,bir hayal dünyasında,bir bakıyorsunuz ayağı yere basmış gerçek dünyada.
Bazen,bir kuşun kanadına takılıp,çok uzak diyarlara gitmek istiyor insan ama bunun bir de geri dönüşü var kuşkusuz.
Dün,nerdeydim,bugün nerdeyim?Kapalıçarşı,Eminönü,vapur sesleri,martılar....
Bugün,evimde çayımı içiyorum.
İnsanoğlu kuş misali işte.Dün,İstanbul,bugün Adana.
Martılar demişken...
Martıları hiç yakından izlediniz mi?
Fotoğraf karelerinde,hep beyaz resmettiğimiz o çığırtkan kuşlar....
Martılar da çeşitli gruplara ayrılıyor.Bebek,genç ve anaç tavırlı olanlar....
Bebekler,vapurları gözlüyor,birileri simit atsın da kapayım diye.Çok kanat çırpmıyorlar örneğin,hemen yoruluyorlar.İnsanlardan hiç ürkmüyorlar.Nerdeyse yanımda uçuyorlar.Bedenlerinin beyazlığını görüyorum o anda ama kanatlarının altı ve üstü grinin her tonuna sahip.Gagaları ve ayakları sarının aynı tonunda.
Daha genç olanlarının ise yırtıcı hali daha aleni.Simitleri,asla denize düşürmüyorlar örneğin.
İşin,ilmini iyi öğrenmişler.Gövdeleri biraz daha irice, sesleri de daha kalın ve ortalarda uçuyorlar.Kant çırpmalarını hiç üşenmeden saydım 120'ye kadar çıkıyorlar.
Gökyüzünün en tepesinde ise anaç martılar var.Onlar,tam ustalaşmış.Gövdeleri çok kalın,kanat açıları en geniş haliyle,diğer tüm martılara tepeden bakıyorlar.
Çok koyu gri ve siyaha çalan bir renk içindeler.Bedenleri ala noktalarla dolu.
Gücün simgesi haliyle Eminönü-Kadıköy arasında uçtular gün boyu.
Hiç de yorulmuyorlar niyeyse?
Sahi!
Bu martıların uçmaktan başka dertleri yok mudur?
Eğer,tüm zamanları böyle geçiyorsa,ben de martı olmak istiyorum.
Dert yok,tasa yok,kaygı hiç yok.
Bizdeki renkler siyahtan,griye geçiş yalnızca ama onların gençliği beyaz.
Beyaz da ne güzel bir renktir.Saf,temiz....
Ne demişti Özdemir Asaf:
''Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu,birinciliği beyaza verdiler ...''
Zamanı,şöyle bir geriye alabilsem ve bembeyaz bir martının kanadında uçsam uzak diyarlara....
Ama ne mümkün?
Tamam! Denizimiz yok,martılarımız da ama bizim insan yanımız,heyecanımız ve bereketli topraklarımız var.
Her ikisi de güzel be ya !
Martıları hiç yakından izlediniz mi?
Fotoğraf karelerinde,hep beyaz resmettiğimiz o çığırtkan kuşlar....
Martılar da çeşitli gruplara ayrılıyor.Bebek,genç ve anaç tavırlı olanlar....
Bebekler,vapurları gözlüyor,birileri simit atsın da kapayım diye.Çok kanat çırpmıyorlar örneğin,hemen yoruluyorlar.İnsanlardan hiç ürkmüyorlar.Nerdeyse yanımda uçuyorlar.Bedenlerinin beyazlığını görüyorum o anda ama kanatlarının altı ve üstü grinin her tonuna sahip.Gagaları ve ayakları sarının aynı tonunda.
Daha genç olanlarının ise yırtıcı hali daha aleni.Simitleri,asla denize düşürmüyorlar örneğin.
İşin,ilmini iyi öğrenmişler.Gövdeleri biraz daha irice, sesleri de daha kalın ve ortalarda uçuyorlar.Kant çırpmalarını hiç üşenmeden saydım 120'ye kadar çıkıyorlar.
Gökyüzünün en tepesinde ise anaç martılar var.Onlar,tam ustalaşmış.Gövdeleri çok kalın,kanat açıları en geniş haliyle,diğer tüm martılara tepeden bakıyorlar.
Çok koyu gri ve siyaha çalan bir renk içindeler.Bedenleri ala noktalarla dolu.
Gücün simgesi haliyle Eminönü-Kadıköy arasında uçtular gün boyu.
Hiç de yorulmuyorlar niyeyse?
Sahi!
Bu martıların uçmaktan başka dertleri yok mudur?
Eğer,tüm zamanları böyle geçiyorsa,ben de martı olmak istiyorum.
Dert yok,tasa yok,kaygı hiç yok.
Bizdeki renkler siyahtan,griye geçiş yalnızca ama onların gençliği beyaz.
Beyaz da ne güzel bir renktir.Saf,temiz....
Ne demişti Özdemir Asaf:
''Bütün renkler aynı hızla kirleniyordu,birinciliği beyaza verdiler ...''
Zamanı,şöyle bir geriye alabilsem ve bembeyaz bir martının kanadında uçsam uzak diyarlara....
Ama ne mümkün?
Tamam! Denizimiz yok,martılarımız da ama bizim insan yanımız,heyecanımız ve bereketli topraklarımız var.
Her ikisi de güzel be ya !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder