Bugün Pazar...

En sevdiğim gün.

'Telafisi olmayan tek şey zaman' derler.

İçinde olsak da, olmasak da hayatın, saatler geçiyor, günler, aylar, yıllar geçiyor, ömür geçiyor.

Aklımızdan geçenle yaşadıklarımız çoğunlukla örtüşmüyor, bir gerçek.

Neleri planlıyor, neleri yapamıyoruz değil mi?

İnsanın, her yaşta beklentileri değişiyor.

Çocukluğumuz...

Hayatımızın en saf hali.

Büyüdükçe, ailemiz, çevremiz, sokaklar bizi değiştiriyor, şekillendiriyor.

Hırslarımız, olur olmaz isteklerimiz, olgunlaşmamış özgüvenimiz başlıyor.

Hayat, içinde pişerek büyümektir.

Hiç kimse, benzerini yaşamadan bir başkasının yaşadıklarını anlayamaz.

İnsanın içinden geçen hayat vardır, bir de içinden geçtiği hayat.

Ve her insanın kendince yazdığı bir öyküsü vardır, iyi- kötü, başarılı-başarısız ama illa ki vardır.

Eskiden, bu öyküleri dinler, haklılık payı bulmaya çalışırdım ama artık yapmıyorum.

Peki neden?

Hayat geçiyor, ben de içinde yaşıyorum.

Her yeni güne, tıpkı bu pazar sabahı gibi, sizler gibi ben de uyanıyorum.

Bir dirençtir yaşamak!

Ve bu dirençle başlamayan hayatlara sanırım katlanamıyorum artık.

Yaş ilerliyor, ömürden eksilenler çoğalıyorken, birilerinin sızlanmalarını dinlemeye, çabasızlığını görmeye belki de dayanmak güç geliyor artık.

Ham olarak dünyaya geliyoruz, yana yana pişiyoruz ve olgunlaşıyoruz.

Hiç kimse, oturduğu yerde kalamaz, kalmamalı.

İnsanın doğasına aykırı değil mi durağan bir yaşam?

Her yeni gün, yeni bir başlangıç değil mi herkes için?

Güneş, her sabah doğmayı bırakıyor mu?

Tomurcuk, açmamak için direniyor mu?

Su, akmamak için bekliyor mu?

Hayat gibi başlıyor her şey, yeniden yeniden...

Sen de başlamalısın aynı dirençle günü yaşamaya.

Her yeni gün, nefes alarak gününü başlatan bir şans sana.

Değerini bilmelisin.

Bak!

Kuşlar ötüyor, baharın kokusu var havada.

Farkında olmazsan, ömründen geçer gider hayat her şekilde ve sen de seyirci kalırsın.

İyi Pazarlar...