14 Temmuz 2015 Salı

#Dünle,bugün arasında geçenler bir ömür aslında.
Zaman,hızla akıp,giderken geride kalan yaşanmış yıllar ve önündeki belirsizlik arasında sıkışıp,kalıyor insan.
Anılar,anılar.....
İki yıldır hiç radyo dinlememişim meğer.Eksikliğini mi duymadım,yoksa zaman mı bulamadım bilmiyorum ama çok şey de kaybetmemişim.
Dağın tepesinde,Zorkun'da radyoyu açtığımda TRT FM'in her şeye yerli,yersiz gülen spikerlerini,Mışlı-mişli şarkıları,yılların sanatçısı Nazan Öncel'in bile''Aşkitom,Canısı''diye başlayan şarkısını ve de bir dolu radyonun varlığını duyduğumda çok şey de kaçırmamışım dedim kendime.
Yozlaşmanın bu derece zirve yaptığı,yalakalıkta sınır tanımayan bir habercilik anlayışını duyduğumda,bu TRT'ye biz neden elektrik payı ödüyoruz diye de sorguladım doğrusu.
Sahi!
'DAYİŞ' dediğimde muhtemelen çoğunuz benim gibi anlamayacaksınız ama DAYİŞ neymiş biliyor musunuz?
Hani,AK-SARAY'da oturan şahsın da asla telaffuz etmediği ama hep DAYİŞ dediği,eli palalı kafa kesen terör örgütü IŞİD 'miş meğer.
Dayiş deyince kimse anlamıyor elbette ama Işid dediğinizde kim olduklarını biliyorsunuz değil mi?
Toplumsal algı operasyonu bu demek ki!
Dağda yürüyüş yapıyorum ve karşıma gençler çıkıyor.Bırakın kitap okumayı,günlük bir gazeteyi bile hiç almıyorlarmış.Seçimlerde AKP'ye oy vermişler.Ülkemizi İslam devleti sanıyorlarmış meğer.Tarih bilgileri yok,bir kitap okumuşlar ve dünyayı hatmettiklerini sanıyorlar.
Ne olacak bu toplumun hali?
Oktay Akbal derdi ki'Önce ekmekler bozuldu'
Haklı!
Bir ülkede en ucuz şey,ekmek bozulursa her şey bozulur.
Görünen o ki,ekmekler bozulalı çok olmuş.Biz de,kendimizi kandıralım hala iyimser tavırlarla.
Zorkun'dan inmek işkence.Osmaniye'li taksiciler 'Bir daha asla Bahçeli'ye oy vermeyiz'diyorlar.
Sağımda,solumda 3-5 çocuk doğurmuş kadınlar,yalvaran bakışlar ve sürekli ağlayan bebekler......
Güç,bela araçtan iniyorum ve bir adam,elinde telefon,otogarda konuşuyor.
'Yav kardaş,beni şöyle tanıyacan.Üstümde mavi gömlek,ayağımda siyah şalvar var,biraz da şişmanım haaa'
Eskiden,zarif insanlar yakalarına kırmızı karanfil takardı ilk karşılaşmada.
Günümüzde ise cep telefonları çıktı,mertlik bozuldu anlaşılan.
Azıcık da şişmanım haaaa.....
Ne hoş bir ülke olmuşuz meğer.
Çocuk da kalınmıyor ki,bunlara tanık olmayasın!
Dünle,bugün arasında geçenler bir ömürmüş aslında.
Yaşadık,yaşayacağız.....

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder