#Ve şimdi bir haber düştü.Bizim yaylamız Zorkun,Osmaniye iline bağlı.Şu anda Osmaniye-Karaçay-Zorkun yolunda çatışma başlamış.
PKK,roketatarlarla askerlerimize saldırmış ve çatışma sürüyormuş.
Geçen hafta ordaydım ve yaşları 18-19-20 gencecik askerlerimizi gördüm yaylada.Kimi oturmuş,sigarasını içiyordu,kimi elinde telefon,kim
bilir kimi arıyordu.Annesini mi,sevdiğini mi,kardeşini mi?
Onlara bakıp gülümsedim,ayak üstü konuştum.
Biri,namaz kılıyordu,askeri aracın yanında,biri bilgisayarını açmış karıştırıyordu.
Zırhlı araçları görünce insan,bir yandan güven duyuyor bir yandan da korkuyor.
Ya teröristler Zorkun'a da geldiyse diye.
Daha önce de PKK Zorkun yaylasında askerlerimiz öldürdü.Hatta,öldürülen askerlerin,ki;özellikle Çanakkaleden gelmiş gençlerdi,adına bir çeşme yaptırıldı ve bayrak asıldı.
Ordan her geçişimde şükranla anarım o gençleri.
Şimdi yaşasalardı 30'lu yaşlarını sürüyor olacaklardı.
Geride gözü yaşlı anaları,belki yavukluları,belki de çocukları kaldı.
Ama PKK tarafında öldürüldüler.Gerçek olan bu.
Terör,yıllardır bitmedi,bitmiyor.Bunca yıldır iş başına gelen hükümetler ne yap-a-madılar da bu terör belası sürüyor?
Kaygılıyım.....
Ya o konuştuğum askerlerin biri şehit düşerse!
Yazık değil mi ana kuzularına?
Öyle gençlerdi ki.......
Zorkun,öyle bir yayla ki,yol sürekli gidenlerle doludur.Araçlar,iner,çıkar Zorkun'a.
Şu anda Zorkun'daki dostlarımızı arıyoruz hepsi korkuyor çünkü,çocukları yoldaymış.
Ya çatışmanın içine düştülerse?

Tanrım!
Askerlerimiz,yolda olan insanlarımızı koru.Artık,daha fazla kan ve gözyaşı dökülmesin bu ülkede.
Yeter artık bitsin bu savaş!