#İnsan kötü doğmaz,büyüdükçe kötülüğü öğrenir.Merhamet ve şefkat duygusu genlerle mi taşınıyor bilmiyorum ancak,büyüdükçe bunlardan uzaklaştığımızı görmek üzücü elbette.
Bazen,canınız hiç ama hiçbir şey yapmak istemez ve öylesine hayatı seyredersiniz.
Balkondayım ve sokağı seyrediyorum.Bir kadın göründü uzaktan.Yaklaştığında,ayağında eski bir şalvar,soluk bir yelek ve kucağında bir köpek gördüm.Köpeğin yarısını beze sarmıştı.Hastaydı belli ki.
Balkonun altına geldiğinde 'Köpeğin neyi var?'diye sordum.
Kadın, bana konuşmaya başladığında,ağzındaki dişlerinin yarısının olmadığını gördüm.Öyle zayıftı ki,köpekle aynı kilodaydı nerdeyse ama ısrarla kucağında taşıyordu.
Sevmek böyledir işte.
Neyse....
'Köpeğim ishal oldu,veterinere götürdüm,iğnesini yaptırdım'dedi.
Bir hayvanı veterinere götürmek para ister.Kadına baktım,gideceği yeri de biliyorum....
Evinde yiyecek ekmeği var mıydı acaba?
Bu kadın,bu haliyle köpeğine sıkı sıkı sarılmış,taşıyorsa,yüreği merhametlidir.
Nicedir unutmuştum böyle insanları.
Sokaktan kaybolana kadar ardından baktım.Hala ekmeğini bölüşecek insanlar var bu dünyada.
Ne mutlu!
Çevremdeki insanlara bakıyorum.......
Ne kendimizi ne de hayatımızdaki insanları sevmiyoruz.
Oysa,ne demişti Sait Faik:
'Bir insanı sevmekle başlar her şey.'

Bir insanı sevmeye başladığınızda,tüm dünyayı seversiniz.Biliyorsunuz değil mi?