#Sabah,mutfak penceresine koştum ve eve baktım,perdeleri açık mı diye.
Kapalıydı!
Gördüğüm düşün etkisiyle koşmuştum ve sanırım,o perdelerin açık olmasını istemiştim.
Sizin de,hiçbir şey yapmak istemediğiniz,evden çıkmayı istemediğiniz günler olur mu?Böyle anlarda, anılar düşüyor peşinize.
Anılarda kimler yok ki?Belkıs Abla,Timur Abi,ailesi,hatta yakın zamanda ölen Necip.
Akrabadan öte dostlarımızdı.
Ölenler nur içinde yatsın.
Geçen cuma,Necip'i duvarın üstünde görmüştüm,limon topluyordu.Hatta konuştum bile.Duydum ki birkaç saat sonra ölmüş.
Kışın ayazında,yağmurun altında,incecik gömlekle bahçede çalışırdı.Hiç üşümezdi sanırım.Ayakları çıplak,kendi kendine söylene söylene çapa yapardı.
O gitti,bahçe bakımsız kaldı.Limonlar,portakallar dökülmüş,toprak çapasız duruyor bahçede hüzünle.
Eve bakarken Belkıs Abla geldi gözümün önüne.Sanki,balkondan yine eşarbını çırpıyordu.Hiç bıkmazdı ve o eşarbı dakikalarca sallardı aşağıya.
Çocukluğumda,balkonunda çiçekleri vardı ve tam da bu mevsimde açmaya başlardı.
Çok da güzel halay çekerdi Belkıs Abla ve hep halay başı olurdu.Öyle nazikçe ama usulünce oynardı ki.Ne güzel insandı.
Eşi,Timur Abi geldi aklıma.
Kızımı çok severdi.Hatta,o yaşlı haliyle,kızımın ayağı kırıldığında,koşarak gelmişti yanına,elinde bir havluyla.
Öykü,hala kullanır o havluyu,hep sevgiyle anarak.
Ne güzel insanlardı.Ama artık çoğu yok,gittiler sessizce hayatımızdan.
İnsan,insan biriktirmeli her zaman.
Para,mal,mülk gider,dostluktur baki kalan.
Bizler,çevremizdeki dostlarımızla,kirvelerimizle hep güzel şeyler yaşadık.Birbirimizi hiç incitmedik ve sevgimiz hep karşılıklı oldu.
Zor günlerimizde de,güzel günlerimizde de hep yan yana yürüdük.

Eve baktım bugün.Nasıl da sessiz artık.
Anne-baba ölünce,bütün kapılar kapanıyor usulca.
Oysa,bayramlarda nasıl da ilk sıradan başlardık kapılarını çalmaya Belkıs Ablanın.
Şimdi,bayramlar gelip,geçiyor ama o kapılar kapalı.
Oysa,Müşerref Ablanın o şahane kısırı ( Hayatımda,onun kadar güzel kısır yapan birini daha tanımadım),balkonda yediğimiz yufka ekmekler,sohbetler,kahveler....
Hepsi mazi oldu artık.
Bugün eve baktım,perdeleri kapalıydı.
İçime bir hüzün çöktü o evin karanlığından.Aydınlık görmek istedim belki de.Tıpkı eski günlerdeki gibi.

Annem de gitti ve bizim evimiz de eskisi gibi aydınlık değil artık.
İki arkadaşın izi sürdü belki de bugün hayatımda.Bir annem,bir Belkıs Abla düştü aklıma.İkisi de yok artık.
Annemi çok özledim.
Zamanı geriye sarmak mümkün olsaydı keşke ama ne mümkün?