İnsanlar, geri dönülmeyen uzun yolculuğa çıktığında,geride kalanların hali ne olur bilseler,eminim gidişi biraz daha ertelerlerdi.
Oysa,ne güzel şey yaşamak,Gitmek için bu kadar acele etmek niye?
Tanrının işine çok karışılmaz diyenler de olacak mutlaka ama yine de biraz daha kalsaydı dediklerimiz var kuşkusuz.
Çocukluğumda,Asri Mezarlık,şehrin tek mezarlığıydı.Mezar taşlarını okurdum ve genç ölenlere çok üzülürdüm,sanki bütün ölümler yıkıcı değilmiş gibi.
Çocukluk işte.
Ne çok insan ölmüş meğer yıllar içinde.
İnsan,girerken bir ayrı,çıkarken bir ayrı duygularla doluyor ve insanların neden bu kadar hırsla,çıkarla yaşam oluşturduklarını anlamak zor geliyor.
İlginçtir,mezarlıkta aklıma başbakan geldi.
Bunca villa,arsa,para,mal,mülk ne için Allah aşkına?
En fazla öldüğünüzde bir kefenle gidiyorsunuz ve cebini de doldurmuyorsunuz.
Başbakan,giderken acaba cebinde villalarının anahtarıyla mı gömülecek?
Bu hırsın anlamını bulamıyorum inanın.
Katınız,yatınız,olsa ne yazar?Varken,çevrenize bir ışık,mutluluk verebildiniz mi,ona bakacaksınız.
İnsansınız ve bir değer olmalısınız.
Sizleri anımsayacak en fazla torunlarınız olacaktır.Ötesinde,bugün gördüğüm yüzlerce isimsiz,sahipsiz bir mezar taşından başka size kim sahip çıkacak?
Arkanızda bırakacağınız tek şey,insanlarda bıraktığınız güzel anılar ve saygıyla anılacak bir isminiz olmalı.
Küfretseler ne olacak derseniz de.....
Elbette bir şey olacağı yok,sonuçta ölmüşsünüz ve yaşam noktalanmış.
Ama yine de,üstünden yıllar geçse de,o taşların üstündeki isimlere dokunurken içinizden güzel duygular geçiyorsa,orda yatan da,ona koşan da çok değerli demektir.
Bugün,dünyanın en güzel insanlarından biri ablacığımın bizden ayrıldığı gün.Uzun saçlarını simgeleyen buğday başaklarını okşadım o soğuk taşın üstünden ve iyi ki,benim ablam olmuş ve onu tanımışım.
Üstümde annem kadar emeği olan güzel insan.
Işıklar içinde uyu.