#22 Aralık 1978....
Bir ailenin hayatının değiştiği son gün.O akşam,annem,babam ve kardeşlerimle birlikte son yemeğimizi bilmiyordum.
23 Aralık 1978'de parçalanmış,acı yaşamış,kan kokmuş bir aile olmuştuk çünkü.
Biz,güzel bir aileydik.Babam,her sabah işine giden,annem de önlüğünü önüne takmış,mutfak,çamaşır,ütü,bulaşık yıkayan klasik anne.
Bizler çocuktuk,en küçüğümüz 4 yaşında.
Ertesi sabah ve sonun başlangıcı....
Akşam,her zamanki gibi,kurulan sofra,eve gelecek aile bireyleri...
Ama gelemiyorlar çünkü....
Silah sesleri yankılanıyor şehirde.Ve kan ve gözyaşı ve acı dolu yıllar başlıyor.
Çok soğuk bir Aralık akşamıydı ve yağmur yağıyordu haber geldiğinde.
Annem....
Ayakları çıplak,sokağa fırladı ve ardından da ben.Deli gibi koşuyoruz sokaklarda.
Babamın iş yerine geldik,yoklar.Havada ağır bir koku var.
Koşuyoruz,nereye gideceğimiz bilmeden.
Ambulansı görüyorum,kalabalık....
Abimin biri sedyede yatıyor uzun boyuyla ve kan....
Eli yana düşmüş ve kan akıyor ellerinden,bedeninden.Ambulansın içi kan dolu.
20 yaşında bir bedende meğer ne çok kan olurmuş.
Çocuğum,anlamıyorum olanları.
Annem gidiyor öndeki ambulansla ve ben,karşımda ölmek üzere abimin biri ve yalnızca baktığımı anımsıyorum.
Abimi,yaşarken son görüşümdü bu.
Ertesi gün,önce abimin birinin öldüğünü duyduk.Evimize gelen cansız bedeni ve annemin feryatları.
Bir anne....40 yaşında.
Abimin tabuta konmuş bedeni evden gidiyor ve annemin çığlıkları VEDAT GİTME!
Çocuk hafızanıza kazınmıştır artık bunlar ve silemezsiniz.
Sanmayın ki,öykü bitti.
Eller üzerinde taşınan tabut caddeden geçiyordu ve ben abimin resmini taşıyordum.
Birden üstümüze taşlar yağmaya başladı evlerin damlarından.Kadınlar,erkekler,çocuklar...
Yağmur gibi taş yağıyordu üstümüze Andırın Caddesinde.
Ve bağırıyordu insanlar 'Oh olsun'Bir goministi daha öldürdük'
Ama abim gominist değildi ki,gençti ve daha 20 yaşındaydı ve hiçbir siyasi partinin içinde değildi,ne abilerim ne babam.
Biz iyi bir aileydik,kendi halinde yaşayan.
Kim miydi onlar?
MHP'NİN ÜLKÜCÜ GENÇLİK ÜYELERİ-YANİ KATİLLER!
Silahı satan,gözcülük yapan,kurşunları sıkan 6 kişiydiler.
Anılar anılar....
Annemin,girmemizi istemediği bir odası vardı.Annemi kaybedince oraya girdim ve elime bir poşet geçti.
İçinde sarı bir kazak ama delik,deşik.
Önce anlamadım ama sonra....
Üstünden tam 38 yıl geçti ama abimi vurduklarında üstündeki sarı kazağını annem saklamıştı ve kim bilir ne kadar acı çekmişti yıllarca.
Kurşun deliklerini saymaya çalıştım 1,2,3,5,6.....
Paramparça bir sarı kazak.
Acı anılarla birlikte elimizde kalan tek şey.