#Kahvemi aldım,balkonda oturuyorum,beyaz bir tüy havalandı;yükseldi yükseldi ve gözden kayboldu.
Tamam! dedim,uçak havalandı.
Anne kalbi dedikleri tam da buydu.
Annemi düşündüm;İstanbul'a üniversiteye her gidişimde,ardımdan okuduğu dualar,gözlerindeki nem....
'Anne olunca anlarsın' lafının,anne olunca anlaşıldığı ruh hali işte.

Dünden bu yana ,Çorum'daki tren kazasında ki;kaza demeli mi bilmem; ölen 25 insan ve Anayasa Mahkemes'inin önünde suçluları arayan yakınlarını izliyorum....
Oğuz Arda Sel'in annesinin 1 yıldır verdiği mücadeleyi izliyorum;biber gazı yiyen dedeyi ve diğer insanları.
Utanıyorum!

Sonra;oğullarını kınalı ellerle askere uğurlayan ama sağ salim kucaklayamayan anneleri düşünüyorum; Ne büyük acı yaşadıkları.
Benim annem de yabancı değil bu acılara.
Kaybetme korkusu,bir kez düşmeye görsün yüreklere;hiçbir zaman eksilmeyen bir korkuyu aldınız artık.

Kahvemi bitiyorken,tüyü yeniden gördüm.Süzüle süzüle yere iniyordu.

'Tamam' dedim,uçak yere indi.Evladım sağ salim,çok şükür!

Bir annenin evladını elinden almak ya da,evladını kaybetmek....
O korkuyu hiçbir sözcük anlatamaz.
Eli yüreğinde olmak ne demek,insan anne olunca anlıyor.

Önce kendi annemin, sonra da Arda'nın ve diğer çocukların ve diğer gençlerin annelerini düşünüyorum da;
Ne büyük acı!
Yaralı bir annenin,yarası kanatılır mı?
Nasıl insansınız sizler?