Bugün Pazar...

En sevdiğim gün.

Antalya'dan bir kadın öyküsü...

İnsanı , en çok yalnızlık yıkar.

Şu hayatta, yapayalnız kalmak, gidecek bir evinin olmaması, sarılan, öpen, koruyan bir ailenin olmaması ne acı bir durum insan için.

Her zaman şunu derim ve şükrederim,' bir ailem var, evim var, soframda yemeğim var, kardeşlerim var, iyi ki de var.'

Gittiğim her kenti keşfetmeyi seviyorum. Bu nedenle, karanlığa ve ıssızlığa kaldığım ve biraz da ürktüğüm akşamları da yaşamıyor değilim.

Antalya'yı gezdim, Konyaaltı 'na döneceğim, vakit de çok geç olmuş.

Issız bir sokakta durağa yürüyorum, arkamda bir ayak sesi.

Korkmadım desem yeridir. Malum, güvenli bir ülke değiliz artık, hele kadınlar için.

Ayak sesleri yaklaştı, orta yaşlı bir kadın. Ellerinde poşetler, ayağında yırtık bir terlik, 'Anneme ne kadar da benziyorsunuz, ne güzelsiniz' dedi ve önüme geçti ama dönüp dönüp bana bakıyor, gülümsüyor.

'İyi akşamlar' dedim yürüyorum, kadın da yürüyor, duruyorum, kadın da duruyor.

Durağa geldim, kaldırımda bir koltuk tamircisine bırakılmış eski koltuklar var.

Koltuğa uzandı, 'Yoruldum' dedi ve uyudu.

Gece karanlık, ben, durakta, kadın yalnızlıkta bekliyoruz.

Başını kaldırdı ve yine 'Anneme ne kadar benziyorsunuz' dedi ve uyudu.

Gözlerindeki o hüznü, özlemi, sahipsizliği okumamak için kör olmak gerek.

Gecenin karanlığında, kadının üstünde bir gömlek, altında da tayt giymiş sanmıştım ama yanılmışım. Koltuğa uzandığında fark ettim, bir külot ve belden aşağısı çıplaktı.

Kadını,orda bırakmaya da gönlüm razı olmadı, başına her şey gelebilir çünkü 'Eviniz uzak mı?' dedim,

Başını salladı, poşetleri gösterdi, anladım ki, bütün evi o poşetlerdi.

Uyudu ya da ben öyle sandım,

Otobüs geldi, bindim, kadınla karşı karşıyayım, birden doğruldu, bana baktı, el salladı, gülümsedi.

Otobüs, duraktan ayrılana kadar kadına baktım,o da otobüsü izledi.

Bende gördüğü, gerçekten annesi miydi, benim yaşımdan geçtiği yıllar mıydı, geçmişindeki hayatı mıydı özlediği bilmiyorum ama orda, o koltukta bıraktığım, yapayalnız bir kadındı.

Fotoğrafını çektim uyurken, bende saklı.

Ne zor, şu hayatta yapayalnız kalmak , ne zor.

Bir gün, bir yerde bulurlar artık. İsmi neydi, kimsesi var mıydı, vah yazık, garibe sözleriyle de geçer gider şu hayattan.

İyi Pazarlar.💗