Fotoğrafına dokunuyorum.
Saçlarına ,yüzüne dokunuyorum.
Kalbim acıyor ,her 23 Aralık tarihinde.
Ne Abimin ne de geride kalan bizlerin hayatı böyle olmalıydı.
Neden çektik biz bu acıyı ,
Biz, insanız!
Biz, değil bir cana kıymak, karıncayı bile ezmemek için yere bakarak yürüyen bir aileyiz.
Yarım kalan bir yürüyüştü Vedat Abimin hayatı.
Hayalleri, umutları vardı herkes gibi, hepimiz gibi.
Elimi kestiğimde,canım orda atar.
Çünkü, kanım akar, canım yanar.
Abimin kalbine, bedenine onca kurşun girerken ne kadar acı çekmiştir?
Bunu,bir an için siz de düşünün lütfen.
Ne büyük acı olduğunu hissedebiliyor musunuz?
Ne yapmıştı bu son için Vedat Abim?
Birini mi öldürmüştü, birine zarar mı vermişti?
Hiçbiri elbette!
Yalnızca,iyi bir insandı, iyi bir evlattı, iyi bir Abiydi, çevresinde sevilen,sayılan.
Ama öldürüldü, terör tırmansın, 12 Eylül yaşansın diye bir kurban!
Şimdi ben, Babamı ve iki Abimi vuran , MHP' li, adı belli o katiller için ne hissedeyim, nasıl insan yanımı koruyayım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder