Hani derler ya''Annelik kutsal.Cennet,anaların ayağının altındadır''diye.
Bakmayın bu sözlere.Kutsal olan annelik falan değil.
Kutsallık emekte.
Evet! Dokuz ay bir canlıyı içimizde tutmak,cana can katmak önemli.
Ağrısı,sancısı,duygusal patlamaları bizi bizden alan anlar.Sonuçta bir canlıyı dünyaya getiriyorsunuz.
Asıl iş doğurmakta değil,doğurduktan sonra başlıyor elbette.Önüne,koca bir ömür serdiğiniz,her açıdan size muhtaç bir canlı var karşınızda.
Verirseniz doyar,doyurursanız susar.....
Emekler,yürümeyi öğrenir.Her adımda düşer ama sizin yardımınızla kalkar yeniden.
Her canı yandığında ''Anne''demesi bundandır.
Göbek bağı,bebeğinizi beslemenin çok ötesinde işe yarar.Ölünceye kadar sizi evladınıza bağlayan en önemli bağdır.
Bebeğiniz,sizden ayrıldığında sanmayın ki,bağınız kopar.9 aylık sürecin sonu,mis kokulu,gözleri yumuk,elleri,ayakları minicik ve başparmağınız sıkı sıkı tutan bir canlıya ''MERHABA ''dediniz ve hayatınız değişti artık.

Anne olmak zor bir uğraş.Hayatınız,artık çocuktan önce,çocuktan sonra diye ikiye ayrılır.
Hiçbir ekonomik getirisi yoktur.Karşılık olarak yalnızca sevgi beklersiniz.

Annelik,başını çarpacak diye sehpanın köşesini tutmaktan;
Azıcık ateşlenmede,başında sabahlamaktan;
Bir lokma yedirmek için,karşısında komik hallere girmekten;
Yani emekten,yani sevmekten geçer.

Annelik;ortada iki dilim pasta varken ,çocuğuna üç dilim pasta yedirmek demek.

Eli öpülesi bütün annelerin günü kutlu olsun.