#Bütün anneler sevgi dolu,müşfik,özverili midir?
Elbette hayır çünkü annelik yalnız doğurmak değil emek vermektir.

Bir anne öyküsü.....
İlkokul 4. sınıftayım.23 Nisan Çocuk Bayramına 1 gün var.Okul müdürümüz beni çağırdı ve ''Bandonun şefi sen olacaksın''dedi.Bando çalıyorum ama şef olmak başka bir şey.
O yıl,kıyafetler de değişti ve beyaz gömlek,lacivert etek giyilecek.
Babama koştum bana etek alınacak diye ama babam çok meşgul bir insan olduğundan konuyla pek ilgilenmedi.Beni aldı bir korku çünkü ortada etek yok.
Anneme gittim.Hem ağlıyorum hem de babamı şikayet ediyorum.
Annem,hiç sesini çıkarmadı.Bütün umutlarım kırılmış ve ''Ben,o okula bir daha gitmem'' ağıdıyla uyuyakalmışım.
Gecenin sessizliğinde,bir tıkırtıya uyandım.Annem,gecenin üçünde,dikiş makinesini pencerenin önüne çekmiş ve ayın ışığında bir şeyler dikiyor.
Işığı yakarak bizi uyandırmak istememiş belli ki.
Gözlerim ağlamaktan şişmiş bir halde uyandım ve annem karşımda.Beyaz gömleğimi ütülemiş,elinde lacivert bir etekle beni bekliyor.
Meğer,bütün gece uyumadan bana eteğimi dikmiş.
Annem,beni giydirdi,saçlarımı iki yandan ördü, kurdelamı taktı ve okula gönderdi.

23 Nisan....
Nasıl da yağmur yağıyordu o gün.
Ama biz,Cumhuriyet İlkokulunun bando takımı olarak,benim önderliğimde,üstümde annemin diktiği kıyafetimle ve gururla,o yağmurun altında bandomuzu çalarak kaymakamlığın önüne kadar gelmiştik.
Hayatım boyunca,annemin bu özverisini unutmadım.Annelik,böyle bir şeydi.Uykusuz geceler,sabırla gülümsemeler,sessizce sorunları çözmekti.
Benim annem,dünyanın en iyi annesiydi.
Ondan öğrendiğim her şeyi kızıma aktarmaya çalıştım.Belki,dolunayın ışığında etek dikmedim ama bir annenin çocuğunu mutlu etmek için neler yapabileceğini ondan öğrendim.
Böyle bir annenin toprağını çiçeklerle donatmışım,kelebekleri kondurmuş çok mu?

8 Ekim 2014
Yine dışarda dolunay var bu gece.Ayın ışığı penceremden süzülüp o; güzel bakışların,o sevgi dolu insanın ANNEMİN üstüne düşsün diliyorum.