Bugün Pazar....

En sevdiğim gün.

Bazı günleri en çok severim de, bazı günleri hiç yaşamamış olmayı isterdim elbette.

En çok aileyi, birlik olmayı önemserim.

Anne, Baba, kardeşler, çocuklar,yeğenler, torunlar.

Sonra ,akrabalar gelir.

Gerçi,yılan bile bizdeki akrabalardan daha masumdur,ayrı konu.

Olmasalar da olur ama zaten yoklar artık.

Yaşayan ölü diyelim onlar için ama konumuz onlar değil bugün.

Aile, güçtür toplumda, dirençtir.

Eğer, arkanızda güçlü bir aileniz yoksa, toplumun nezninde çöpsüz üzüm yerine konmanız kaçınılmazdır.

İnsan hayatında mutlu günler de var, üzüntülü günler de.

Tarihler birer rakam hayatımızda . İçinden geçtiğimiz anılar önemli olan.

Ölüm diye bir gerçek var. Her ne yaşamış olursak olalım iyi kötü, illa ki bir finali var.

İnsan hayatı, çok yaşasınız 100 yıl.

O da ,sağlıklı yaşarsanız.

Ölüm gerçeği, her kapıyı çalar illa ki.

Nurlarda uyusun Anacığım derdi ki : Gelin çıkmayan ev olur da, ölü-m çıkmayan ev olmaz'

Ne kadar doğru bir söz.

Mutlu Aile tablosu, filmlerde gördüğümüz bir şey ve illa ki , sonu mutlu sonla bitiyor.

'Son ' ya da ' The End' yazdığında koltuğumuzda kalkıyor, sinemadan dışarı çıkıyor ve hayata karışıyoruz.

Film orda bitti çünkü ama hayat öyle mi?

Kopukluklar, hasarlı bölüm,kopmalar olsa da hayat devam ediyor her şekilde.

Yani,demem o ki : Hayat, bir gün hepimize final yapacak. Yalnızca öncelik sırası değişiyor.

Ben ,küçük bir çocukken arkadaşlarımın Dedesi, Anneannesi ,Annesi ,Babası öldüğünde ,çocuk aklı ya ' Benimkiler ölmedi ,bana ne bana ne ' derdim, sanki benim ailemin dokunulmazlığı varmış gibi.

Oysa, gün geliyor, onlar da teker teker gidiyorlar hayatımızdan.

Çocuk aklından büyümeye geçmenin tokat acısı bu kayıplar.

Hayat, genç- yaşlı demiyor.

Yaşanacağını düşündüğümüz ne güzel günlerimiz olacakken ,alıveriyor elimizden onları.

Geriye kalan da....

Biliyorsunuz elbette ,gözyaşı, özlem, eksik kalan yıllar, biriktirilmeye fırsat kalmamış anılar.

Aile olmak önemlidir.

Henüz vakit varken, henüz kaybetmeden!

İyi Pazarlar...