Bugün Pazar.

En sevdiğim gün.

'Kalbi iyi olanın yolu zordur ' diye bir kitap gördüm.

Gereksiz, aşırı insancıllığın ve merhametin insana yarardan çok zarar verdiğini yaşadıkça öğreniyor insan.

Herkese, ederi kadar değer vermeli elbette ama yapamıyoruz işte.

Yorucu duygular bunlar.

İnsanın şükredeceği ne çok şey var aslında başkalarına takılmadan.

Güne uyanmak bile başlıbaşına bir olay.

'Sağlıklı mıyız, kimseye muhtaç olmadan yataktan inebiliyor muyuz , çarşıdan pazardan istediğimizi alacak durumda mıyız , kafamızı soktuğumuz bir evimiz var mı, çoluk çocuğumuz, ailemiz iyi mi ...?'

Sorular sorular ...

Perdeyi araladım, mavi bir gökyüzü var dışarda.

Ardı arkası kesilmeyen bir trafik akışı, telaşlı insanlar var caddede.

İçlerinde ne yaşıyorlar bilinmez elbette ama kaçında pazar gününe huzurla uyanmanın izi var acaba?

Dün, yürüyorum, kadının sesine döndüm, elinde kırmızı bir eşofman ama kenarında gözle görülür defosu var.

Kadın, o yırtık eşofmanı almak için satıcıyla pazarlık ediyordu,'Ben burayı tamir ederim 'diye bağıra çağıra,

Merak ettim alacak mı diye; aldı da.

Bu kadın, o eşofmanı tamir eder eminim ve çocuğunu da mutlu eder.

Ucuza kapattığı için kendisi de mutludur, bu ekonomik krizde.

Ama içinde ne yaşıyordur Allah bilir.

Hangi çaresizlikle yaşıyor kim bilir?

Dedim ya; şükredecek ne çok şey var şu hayatta .

Hepimizin mutluluk yolu farklı.

Ama fazla özveri, fazla tevazu, fazla ince fikirlilik de insana zarar veriyor.

Olduğu kadar demeli insan.

İyi Pazarlar.

Tüm ifade