Bugün Pazar.

En sevdiğim gün.

Annesini kaybedenlere..

'Annem ,' Anahtarın var, niye hala zile basıyorsun ' diyor.

Ben sana, senin evde olduğunu bilmenin huzurunu nasıl anlatayım?

Sen hiç sana kapı açmadın ki!' diyorum.

Bu etkili yazıyı okudum dün.

Yalnızlığa övgüler dizeriz zaman zaman.

'Kimsenin kahrı çekilmiyor ' deriz .

'Ağrısız başım , dertsiz aşım ' deriz demesine de;

Yalnızlık, bu kadar da iyi bir şey değildir aslında.

Hep yalnızlık da , hep kalabalık da, yerine ve zamanına göre değişir.

Anahtarı çevirip de girdiğiniz evinizde kimse yoksa, yalnızlık kokar.

Zile basıp da ' Ben geldim' diye seslendiğinizde 'Hoşgeldin ' diyen bir Anneniz ya da bir ses yoksa , o ev yalnızlık kokar.

Kapıyı açtığınızda ,içerden yemek kokuları gelmiyorsa, o ev yalnızlık kokar.

Annenin evdeki varlığıdır, usul usul söylediği şarkıların sesi.

Evde pişen taze fasulye kokusudur Anne.

Ki, bir evin ev olduğunu bana hissettiren,en sevdiğim yemek kokusudur, taze fasulye.

Tertiptir, düzendir, çerçevelenmiş eski fotoğraflardır, duvarda asılı kanaviçe tablolardır Anne evi.

Hani, bebeğimizi kucağımıza aldığımızda ,bir bebek kokusu olur ya ,ömür boyu aynı kokuyu aldığımız ...

Anne kokusu diye bir şey de var.

Tuhaf bir şey bu, somut olmayan ama hissedilen.

Elde ,bir dolu anahtar.

Kapıları aç aç bitmiyor.

Oysa, bir zile dokunmak yetiyor o kapının açılması için.

İçerden gelen sesler, yemek kokuları ve yaşam belirtisi .

Ev, böyle olmalı.

Sesler ,nefesler yansımalı hayata .

Her şey bittikten sonra özle dur geçmişi.

Gidenler, kalanlar....

Bugün Pazar

Ve hayat devam ediyor.

İyi Pazarlar ...