Liyakat, Liyakat, Liyakat....

O kadar sinirlendiğim bir konu ki bu.

Hangi kuruma giderseniz gidin, karşınıza çıkan insanların yetersizliğinden , ' Bunun burda ne işi var ' dedirtenlerden o kadar bıktım o kadar bıktım ki, iş yapma hevesim ,proje üretme enerjim kalmadı, kalmıyor doğrusu .

İnsanın yaşadığı yerde nezaketsiz, edepten,adaptan bi'haber , eğitimli cahillerin çokluğu da olunca ,bir noktadan sonra ipin ucu kaçıyor.

Günlerdir, sağlık sorunları nedeniyle atölyemi de açmıyorum.

Bugün, ' Hadi bir gayret ' dedim, iyi ki de demişim.

İnsanın hatırlı dostlarının olması ve hala böyle insanların varlığının olması da ayrı bir güzellik elbette.

Canım sıkkın, moral yerlerde derken , böyle güller gelir de insan iyi olmaz mı?

İncelik ve nezaket başka bir şey.

Kapıya , sokağımda görmediğim tasmalı bir köpek geldi.Burnu akıyor ,açmış da üstelik.

Mama verdim biraz ama o kadar cüsseli bir şey ki, başını okşamaya korktum , itiraf ediyorum.

Beslediğim kedinin kuduz aşıları yeni bitti, hayvan bu belli mi olur, ya elimi kaparsa!

Ama o kadar da masum bakıyor ki.

Böyle giderse ,bütün kedi ve köpekler atölyemi mesken tutacak.

Sayıları hızla çoğalıyor çünkü.

Bunlara mama da yetişmez ki.

Hayvanlar da biliyor hangi kapıya geleceğini.

Her şeye rağmen ,kötü giden her şeye rağmen güzel bir şeyler de oluyor.

İyi ki de oluyor.

Yoksa, bu hayat çekilmez inanın.

Tüm ifade