#Annemin Orkidesi...
İlk geldiğinde annem çok hastaydı.Orkide'nin üstünde çiçekleri vardı mor renkli Orkide'yi,annemin başına götürürdüm ve ''bak anne,en sevdiğin çiçeğini getirdim''derdim ama annem hiç göremedi hastalığından.Yalnızca başını sallardı.
Annem ki,bir çiçek görecek ve bakışları canlanmayacak,mümkün değildi inanın.
O kadar çok severdi çiçeklerini.
Taşı dikse,ordan çiçek çıkardı.Hiç kıskanç değildi ve isteyen herkese mutlaka bir dal verirdi.Dünyayı,güzelleştirme aracıydı annem.
Sonra,Orkide boynunu büktü ve küstü bize.Çiçeklerini döktü ve aylarca öylece kaldı.
Annem de yoktu artık.Belki de ondandı küskünlüğü.Orkide sessiz,biz sessiz öylece aylar geçti.Ta ki,iki yeni dal çıkana kadar.
Aylardır,annemin çiçeği diye bakıyorduk,bir umut çiçek açar mı diye.
Yaşadıkça umut bitmezmiş meğer.Önce,mor tomurcuklar belirdi.Sonra,yavaş yavaş açmaya başladı çiçekler ve şimdi bu haldeler.
Her gün,annemin çiçeği diye başına gidiyorum ve okşuyorum yapraklarını.Orkideyle konuşuyorum bir yandan da;''Keşke,annem de görseydi Orkidesini''diye.
Keşke....
Sevgi,belki de onu bize bağlayan.Ya da biz onu çok sevdik.Annemden geriye kalan çiçek diye;kim bilir?
Annem yok artık evde ama çiçeği kaldı geride.
Hayat.....
Ne tuhaf bir yolculuk! İçinde acı da var,gözyaşı da,mutluluk da.