#Anneme....
Bu kutu-radyo çalışmasını çocukluğumdan bir anı olarak yaptım.
Şimdiki nesil bu radyoları bilmez elbette.
Yaşı kırkın üstünde olanlar bilirler,transistörlü radyoları.Cızırtılı frekans ayarları,tuşlarına bastığınızda 'tık tık' diye verdiği sesler,'Ajans başlamadı mı hala?'sorularının yankılandığı evlere aittir bu radyolar.
Bizim evimizdeki radyo,aynı bu renklerdeydi ve o günlere duyduğum özlemle aynısını yaptım bugün.
İsmet İnönü'nün öldüğünü bu radyodan duymuştu,nurlar içinde uyusun annem ve çok üzüldüğünü anımsıyorum.
Bu radyodan,Aşık Veysel'in öldüğünü de bir ikindi vakti duymuştuk ve yine annem 'Vay'Gitti koca Aşık Veysel'diyerek üzülmüştü.
Arkası Yarınlar vardı bir zamanlar.Işık Yenersu-Kerim Afşar'ın seslendirdiği Arkası Yarınları dinlemek için saat 10'da radyonun başına toplanırdık çocukluğumda.
Haftanın beş günü ne heyecandı yarın ne olacağını beklemek.
Siyah beyaz televizyonların henüz hayatımıza girmediği günlerde,maç heyecanı vardı.Spiker 'Goollll sayın dinleyiciler'dediği anda sokaktan eve kadar ulaşırdı insanların sevinç çığlıkları.
Radyo,bu kadar önemliydi hayatımızda.
Bir gün,evimizdeki özenle kullanılan radyo,konsolun üstünden yere düştü ve kırıldı.

Hangimiz düşürmüştük anımsamıyorum ama annem çok üzülmüştü.
Çünkü,hayattan haberleri o cızırtılı kutudan alıyorduk.
Şimdinin,en son teknolojiyle donatılmış cep telefonları,tabletler,bilgisayarlar o günlerin sıcaklığını vermekten çok uzak.
Radyolar vardı eskiden,radyolar.....
Nasıl da güzeldi başında toplanıp Arkası Yarın dinlediğimiz günler.
Annem.....
Bu radyo gibi,hepimizi başında topladı yıllarca ve bizi de,tıpkı bu radyo gibi korudu yıllarca ama annem olmayınca zor oldu hayat.
Bu radyodan evinde olan birileri var mıdır hala?