#Evler vardır, içinden hangi öykülerin geçtiğini bilmediğimiz evler.

Çocuktum, belki 5-6 yaşlarında, evimizin köşesinden dönerdim ve bu ev karşıma çıkardı.

Kimin eviydi bilmiyorum.

Uzun yıllardır viran bir halde.

Çocuktum, şu andaki ağacın olduğu yerde, pembe renkli bir asma gül vardı.

O zamanlar, güller misler gibi kokardı.

Pembe gül de, yabani formda, kokusuyla bütün sokağı saran, yapraklarından gül reçeli yapılan bir güldü, şimdi yerinde yeller esen.

Çocuktum, ne zaman karşıya baksam, o pencerenin önünde, elini yanağına dayamış o genç kızı görürdüm.

Tıpkı bir dekor gibi, o pencerenin hep önünde otururdu.

Yerinden kalkardı mutlaka, bana denk gelmeyen ama hep dalgın bakışlarıyla uzakları seyrederdi.

O genç kız kimdi, şu anda yaşıyor mu bilmiyorum.

Hayallerine kavuştu mu, dalgın bakışları değişti mi, işte bunu da artık öğrenmem mümkün değil.

Bir düş gibi geçti o pencerenin önünden.

Ne zaman bu evin önünden geçsem, illa ki, bir an durur ve o pencereye bakarım.

Bilirim, ne o güller var artık, ne de o genç kız.

Bütün pencereleri kırık dökük, puslu camlarından kalan artık parçalarla, içinden hangi öykülerin geçtiğini bilmediğim bu eve hüzünle bakarım.

Mazide kalan çocukluğum aklıma düşer ve o genç kız.

Yaşıyor mudur?

Gözlerindeki hüznü silen bir hayatı olmuş mudur?

Bilmem!

İnsanın öyküsünü, yaralarını yalnızca kendisi bilir.

Ötesi yorumdur.

Tıpkı, benim şu anda yaptığım gibi.