'Nerde o eski bayramlar...'

Bu sözü kullanıyorsak yıllar geçmiş, nostaljiyi yaşayan, geçmişe özlem duyan, yaşlanmaya başlayan bir nesil olduk demektir.

Yarın bayram.

Eski bayramların heyecanı kalmadı elbette.

Anne Evi'nde, sofradaki tabaklar tek tek eksildi, yemek masasının sandalyeleri boşaldı.

İnsanın ailesi azaldıkça duyguları da köreliyor sanırım.

Bir gün öncesinden Annemin tepsi tepsi açtığı baklavaları yok artık.

Nasıl da lezzetli olurdu Anne elinden çıkan tatlılar.

Kim takardı ki, karbonhidrat hesabını yapmayı?

Çocukların, şeker, çikolata yemekten çektikleri karın ağrısı hiç bitmezdi ki.

Sonra, kurulan o zengin soframız ...

Annemin o lezzetli yemekleri, gürültü patırtı içinde, kardeşlerin, gelinlerin, torunların masanın etrafında toplanması...

Hepsi mazi oldu artık.

Baba -Anne, Kardeşler...

Tek tek gittiler o sofradan.

Torunlar büyüdü, artık takmıyorlar böyle gelenekleri.

Oysa bize öğretilenler başkaydı.

Bir gün için İstanbul' dan gelirdim koşa koşa evime.

Aile olmak çok önemlidir ve bayramlar, aileyi bir araya getiren en önemli geleneklerdir.

Hep diyoruz ya; 'Nerde o eski bayramlar ' diye!

Niye böyle olduysa hayat, bireylerin kendini sorgulaması, nerde hata yaptığını anlaması ve doğru çocuk yetiştirmenin önemini kavraması gerekir.

Gelenekler önemlidir.

Şekerlikler şeker, lokum, çikolata ile doldu ama gelen misafirlerimize artık.

Hayat işte.

Ne tesadüf ki, tam da kahvemi içerken gözüm Annemin fincanlarına takıldı.

Hem de bayram ve fincanın üstünde bacası tüten bir ev...