Ölümlü bir dünyada yaşıyoruz.

Nasıl ki, doğuyoruz , yaşıyoruz, ömür bitince her şey bitiyor.

Peki, yaşama hakkı dediğimiz yıllarda ne yapıyoruz?

İyi bir insan mıyız örneğin?

Kalbimiz temiz mi?

Yoksa, içimiz fesatlıkla dolu da dışarıya mı iyi görünüyoruz?

Çevremizde böyle insanlar da var değil mi?

Her ne yapmış olursak olalım, öldüğümüz zaman arkamızdan birileri illa ki bir şey söyler.

Peki, arkanızdan ne söylenmesini isterdiniz?

'Ne iyi bir insandı, ne güzel bir insandı, ne lanet bir insandı, keşke biraz daha hayatımda olsaydı, öldü de kurtulduk...'

Söylenecek sözler bitmez elbette.

İyi insan olmak, birilerinin kalbine dokunmak çok önemli benim algımda.

Bazı isimlerin artık yaşamdan gittiğini duyuyorum da...

Hani, hoca sorar ya 'Merhumu nasıl bilirdiniz?' diye.

Bazı cenazelere katıldığımda, bende güzel anılar bırakanları üzüntüyle yolcu ediyorum ama bazı isimler var ki....

Ben, insanların cezasını bu dünyada çekmelerini isterim doğrusu.

Yok öyle, öldü de yaptıklarından arındı diye bir şey.

'Ölenin arkasından kötü konuşulmaz ' denir ya!

Neden?

Yaşarken sizi üzen, canınızı yakan biri ölünce iyi sözcükleri mi hak edecek yani?

Böyle bir şey yok.

Hakkını helal etmek diye bir şey de denir ya!

Ben, buna da inanmıyorum ama eğer böyle bir durum olsaydı , küçücük, tırnak ucu kadar bir an yarattıysam karşımdakine ve beni üzmüşse yaptıkları;

'Hakkımı helal etmiyorum.' derim doğrusu.

Ve diyorum da!

Bir hakkım olduysa eğer, helal etmiyorum!

İyi olmalı insan, iyi!

Ölüm diye bir gerçek var.

Kötü oldunuz da ne oldu?

Oysa, insanın gözünden yaş akmalı yitip gidenin ardından.

Ve bunu da, insanın kendisi, yaptıkları sağlar.

Her zaman iyi olun.

Güzel anılar bırakın ardınızda.

Tüm ifadeler