İnsanların, bazen ' Eşref Saati' dedikleri bir an gelir biliyorsunuz.

Kadınlar, çok kızdıkları zaman hemen kuaföre gidip saçlarını kestirir, rengini değiştirir.

Genel geçer kuraldır bu.

Ben de, kuaföre gitmem böyle anlarda, kırıp dökeceğim ne varsa onu yaparım ve hiç de acımam yaptıklarıma.

Peki, insanın neden Eşref Saati tutar?

Çünkü; insanı çileden çıkaran kurumlar ve kişilerin bolluğudur.

'Liyakat' deriz her zaman.

Nedir bu liyakat?

'Sen, bu işi en iyi yapansın, işinin ehlisin, bu göreve en uygun kişi sensin' demenin toplamıdır liyakat sözcüğü.

Peki ya, bu işi en iyi yapacaklar o işin başında değilse ne olacak?

Ülkemizdeki gündemin kör topal gidişine bakın ve anlayın liyakatsız insanların çokluğundandır yaşananlar.

Her yerdeler, her kurumdalar üstelik.

'Salla başı al maaşı' türler yüzünden değil midir aksayan her şey?

Sabah, atölyemi açtım, şöyle bir göz gezdirdim tablolarıma, heykellerime, takılarıma ve yaptığım her şeye.

Elime geçen her şeyi bir yere fırlattım. Kırılan kırıldı, sağlam kalan kaldı ama kızgınlığım hala geçti mi derseniz?

Hayır!

Bu kadar beceriksiz, iş bilmez, liyakatsız insanın içinde nasıl olacak-tı acaba?

İnsanın her zaman bir B planı olmalı elbette.

Ama iletişim kurmaktan aciz insanlar yok mu?

Neyse....

Pişman değilim.

Belki bir dahakine kuaför tercihini denerim.

Bizde böyle insanlar olduğu sürece tercihlerden tercih beğeniriz artık.

'Bugün Yine Çok Güzelsin Gülümse ' demişim bir çalışmamda.

Yarına kısmet artık.