#Bugün,biraz soluklanayım istedim ve kenti dolaşmaya çıktım.Bir mağazadan,oje alıyorum.Aynı anda,bir el uzandı.7-8 yaşlarında bir kız çocuğu.Kırmızı oje alacakmışız ikimiz de meğer.
Kıza bakıyorum.Bu yaşta bir çocuğun başında o bone ve türbanın ne işi var?
Ve çocuk,kırmızı oje alıyor.Şimdi belki ama yakın zamanda o eller,o ojeyi sürmeyecek ama o bunu bilmiyor.
Ülkem,bir trajedi yaşıyor ama haydi hayırlısı.
Soluk almak istediğimde,illa ki,suyun kıyısına giderim.Kuşların sesi,yapraklarını dökmüş çınarlar ve çocukluk anılarım....
Babam,biz küçükken,hepimizi o parka götürürdü.Çimlerin ortasında bir masa ve illa ki,semaverle çay gelirdi.Biz,çay içmezdik elbette ama koşar dururduk parkın içinde.
Rengarenk mine mine çiçekleri,havuzun cansız suyu,kurbağa sesleri nasıl da mazi oldu.
Parktan ayrılırken,bir ev vardı,hep yanından geçtiğimiz.Doktorun eviydi ve çok güzeldi.Çocukken de,duvarın üstünden o evi seyrederdim.
Öyle ışıklı,öyle aydınlık ve öyle çok çocuk kahkaları yansırdı ki dışarıya,çok kıskanırdım o evi.
Bizim,öyle bir evimiz yoktu çünkü.
Bu akşam da,aynı yerde durdum yine o evi seyrettim.Pencereleri kapanmış,kapısı örtülmüştü uzun süredir.
Her taraf bakımsız bir sessizliğe bürümüştü.Nerde kalmıştı o çocuk seslerinin yayıldığı ve benim kıskançlıkla baktığım ev?
Hayat ne tuhaf?
Hiç aklıma gelmezdi,o evin de bir gün öleceği.
İçinde,insan yaşıyorsa evler yaşıyor.Çocukları büyüdü,kim bilir nereye dağıldı o evin?
Anne-babalar ölünce,evler de bir bir kapanıyor.Çevremizdeki konakların kapıları da kapandı artık.Komşularımız,dostlarımız,hepsi öldüler ve evlerine bakınca hüzünle doluyorum.O evlerin de sesi kesildi çünkü.
Yakında,hepsini yıkar ve yerlerine beton binaları dikerler artık.
Anılarımda ise,o evlerden yankılanan sesler ve sıcacık ilişkiler kurduğumuz komşularımızın gülen gözleri kalır.
Hepsi nur içinde yatsın.
Kıza bakıyorum.Bu yaşta bir çocuğun başında o bone ve türbanın ne işi var?
Ve çocuk,kırmızı oje alıyor.Şimdi belki ama yakın zamanda o eller,o ojeyi sürmeyecek ama o bunu bilmiyor.
Ülkem,bir trajedi yaşıyor ama haydi hayırlısı.
Soluk almak istediğimde,illa ki,suyun kıyısına giderim.Kuşların sesi,yapraklarını dökmüş çınarlar ve çocukluk anılarım....
Babam,biz küçükken,hepimizi o parka götürürdü.Çimlerin ortasında bir masa ve illa ki,semaverle çay gelirdi.Biz,çay içmezdik elbette ama koşar dururduk parkın içinde.
Rengarenk mine mine çiçekleri,havuzun cansız suyu,kurbağa sesleri nasıl da mazi oldu.
Parktan ayrılırken,bir ev vardı,hep yanından geçtiğimiz.Doktorun eviydi ve çok güzeldi.Çocukken de,duvarın üstünden o evi seyrederdim.
Öyle ışıklı,öyle aydınlık ve öyle çok çocuk kahkaları yansırdı ki dışarıya,çok kıskanırdım o evi.
Bizim,öyle bir evimiz yoktu çünkü.
Bu akşam da,aynı yerde durdum yine o evi seyrettim.Pencereleri kapanmış,kapısı örtülmüştü uzun süredir.
Her taraf bakımsız bir sessizliğe bürümüştü.Nerde kalmıştı o çocuk seslerinin yayıldığı ve benim kıskançlıkla baktığım ev?
Hayat ne tuhaf?
Hiç aklıma gelmezdi,o evin de bir gün öleceği.
İçinde,insan yaşıyorsa evler yaşıyor.Çocukları büyüdü,kim bilir nereye dağıldı o evin?
Anne-babalar ölünce,evler de bir bir kapanıyor.Çevremizdeki konakların kapıları da kapandı artık.Komşularımız,dostlarımız,hepsi öldüler ve evlerine bakınca hüzünle doluyorum.O evlerin de sesi kesildi çünkü.
Yakında,hepsini yıkar ve yerlerine beton binaları dikerler artık.
Anılarımda ise,o evlerden yankılanan sesler ve sıcacık ilişkiler kurduğumuz komşularımızın gülen gözleri kalır.
Hepsi nur içinde yatsın.
Ve sözü usta yazar Yaşar Kemal'in sözüyle tamamlayalım:
''O güzel insanlar, o güzel atlara binip gittiler.....''
Çocukluğum....
Azıcık da olsa güzel anılar biriktirmişim ama en çok da, o kıskandığım ev yer etmiş bende.
Hala,her sokağa çıktığımda önünde durup,seyrediyorsam eğer....
Hala mı kıskanıyorum acaba?
Azıcık da olsa güzel anılar biriktirmişim ama en çok da, o kıskandığım ev yer etmiş bende.
Hala,her sokağa çıktığımda önünde durup,seyrediyorsam eğer....
Hala mı kıskanıyorum acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder