#Dışarda,pırıl pırıl bir güneş var.Hava soğuk ama güneşin aydınlığı insanın içini ısıtıyor.
Yani,Pazar sabahı için güzel bir başlangıç var bugün.Havada bir başka koku daha var ama neyse. 
İnsan,umutsuzluğa düştüğünde gerçekten çok karamsar olabiliyor.Sanki,dünya üstüne geliyor,sorunlar çözümsüz kalacak sanılıyor ama her karanlığın cidden bir aydınlığı,her batışın bir de çıkışı var.

''Bugün pazar ve ben seni çok özledim''der ya İbrahim Sadri şiirinde.
Bugün pazar ve ben annemi çok özledim.
Onu,kaybettikten bu yana özlemim daha bir derinleşti.
Annem.....
Çiçekleri ne çok severdi.Çiçekler de onu elbette.Taşı ekse,çiçek çıkardı,o derece sevgi doluydu.
Annem,hastayken çok çiçek geldi,hastaneye,eve.Orkideler,Papatyalar,Güller...
Orkide'yi özellikle annemin başına koyardım.Görsün de,hayata tutunsun diye.Bir kez bile gözünü açıp,bakmadı Orkide'sine.
Annemi kaybettikten sonra,gelen bütün çiçekleri kurudu.Tıpkı,annem gibi onları da yaşatmayı başaramadık.
Orkide de küstü hayata.Çiçeklerini döktü,yeşilin rengi değişti yapraklarında.
Günler böyle geçerken,dün,annemin evinde bir şey fark ettim.Orkide'de bir değişim vardı.
Dalını kaldırdığımda,yeni bir sürgün verdiğini gördüm.
Bu,öyle bir duygu ki,anlatılamaz.Orkide de, hayata tutunmaya çalışıyordu artık. 
Geçen,geçmişti ama güneş yeniden doğuyor,gün yeniden başlıyordu her sabah.
Yine çiçekler açacak evimizde,yine,yeni umutlar yeşerecek dallarda.
Ağaçlarımız,yine meyvelerini verecek bize.
Kuşlar,daha fazla konacak dallarına.

Hayat,böyle bir şey.
Dün ve bugün arasında yaşanacak koca bir ömür var aslında.
Umutsuz olmak,yarınlara hazırlanmak için bir gerekçe belki de...
Daha heyecanlı,daha mutlu,daha bir başka bakmak için dünyaya.
Kim bilir?

Orkidemiz bile sürgün verdi ya!
Bundan sonra ne zor olabilir ki? 

Bir kahve molası ve annemin en sevdiği ses,Volkan Konak şarkıları...
Böyle başlayan pazar günlerini seviyorum,u-mutlu ve güneşli ve aydınlık.
Serde,yine Pollyannacılık mı belirdi,nedir?
Eyvahlar olsun !