Ayçiçeklerinin,her yıl bu dönem görüntüsüne takılırım.
Daha,birkaç hafta önce,bütün ayçiçeği tarlaları sapsarı çiçekleriyle arz-ı endam ediyordu.
Şahane bir görüntüdür gerçekten de.İnsana.Van Gogh'un tablolarını anımsatır ama vakit geçiyor artık onlar için de.Kimi yağlık,kimi de kuruyemiş olarak sofralara gelmeye hazırlanıyor.Çoğu tarlada kurumaya başladılar bile.
Arabayla önlerinden geçiyorum,günebakanların başları önlerinde,yüzünü güneşe dönmeye artık gücü kalmamış
bir halde bekliyorlardı.
Bana,tam da bu dönem,utanan ya da utanması gereken insanları anımsatır bu görüntüler ve hep bu dönemde,günebakanlarla,utanılası insanları eşleştiririm düşüncemde.Başları önlerine düşmüş,insan içine çıkmaya yüzü kalmamış insanlar....
Ayçiçekleri,günebakmaya utanırken,o kadar çok utanmayan insanla karşılaşıyorum;ben utanıyorum.
Ayçiçekleri,günebakmaya utanırken,o kadar çok utanmayan insanla karşılaşıyorum;ben utanıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder