Bugün Pazar..

En sevdiğim gün.

Günlere anlam yüklüyoruz ama aslında, anlamlı olan bizleriz.

Yoksa, gün, takvimlerdeki bir tarih bildirimi yalnızca.

Yarın, pazartesi. Haftanın başlangıcı, ilk iş günü.

Çoğu kişi için pazartesi sendromu.

Bu algı da, hafta sonunu rehavetle, dinlene dinlene geçirdiği sanılan kişilere atfedilir ama kaç kişi, istediği gibi bir hayat sürüyor ki, hafta başı sendromuna girsin?

Hayatımız sorun yüklü.

Nereye dönsen, arızalı bir insana çarpıyorsun.

Elbette, sorunsuz insan yok, olamaz da ama azıcık da insan kendi içine bakmalı.

İnsanın, iç yolculuğu önemlidir.

Ve her bakışta, hayatında yeni kararlar alacak kadar güçlü, akıllı, öngörülü olmalıdır.

Hayat, kime sorsanız dert yük-l-ü.

İnsan, neresinde olduğunu bilirse, duruşunu da ona göre belirler.

Hani, Behçet Necatigil' in bir sözü vardır ;

'Ya, Çare-sizsiniz

Ya da, Çaresiz!'

Aslında, çare kişidedir.

Bir türlü vazgeçilmeyen, sürgit arızaya bağlanmış ilişkiler, mutsuzluk sarmalında boğulan insanlar, sahte, ayıklanmayan arkadaşlar, dostluklar, içinden geçeni söyleyemediğin, yüzüne taktığın maskeyle süren hayatlar...

Hangimiz yapmıyoruz ki bunları?

Ben de yapıyorum elbette, yalan değil.

Aslında, karşımda konuşurken isyan ettiğim, mecazen elbette, ağzını burnunu kırmak istediğim insanlar yok mu?

Var!

Ama yapmıyorum,yapamıyorum.

Daha kötü sonuçlara gitmesin diye sabrediyorum.

İnsan, tuhaf bir canlı.

Bir yanınız zindan karanlığı, bir yanınız bahar bahçe olabiliyor.

Neden bilmem, aklıma yıllar önce, atölyemde birlikte çalışma yaptığım biri geldi sabahın erkeninde.

Hani, zıvanadan çıkmak diye bir tabir var ya!

Tam da onu yaşatmıştı bana.

İçimden geçen, suratının ortasına okkalı bir tokat atmaktı ama ben yüzümde gülümseme, dilimde 'Ya sabır', apartmanın kolonlarını boks ringi yerine koymuştum.

Şimdi olsa yapar mıyım?

Asla!

Kolundan tuttuğum gibi...

O yılların gençliği işte,sabırlı olmak.

Şimdi ise, kalan yıllar önemlidir.

Hiç kimse için üstünde düşünmeye değmez.

Baktın olmuyor,

Bakmayacaksın!

Kararlı olmalı insan.

Eğer, nokta yerine virgülü kullanırsa insan, hayatta istediği her şeyi erteler.

Hayatın öznesi, insandır, sensindir.

Herkes gibi.

Özneler, kendi farkındalıklarını bilirse, orda güzel ilişkiler başlar, sürer.

Bu, özel değil, genele yayılmış bir düşünce.

Hiç kimse, bir başkasının yerine yaşamaz.

Hayata seyirci kalmamalı, içinde var olmalı.

İyi Pazarlar...