Bugün Pazar...
En sevdiğim gün.
Dünden bu yana, hatta uzun süredir düşünüyorum , 'bazı insanları seversin, bazılarına bin sebep arar yine sevemezsin ' sözü üstüne.
Bazı insanları görüyorum, tanıyorum 'Evlat olsa sevilmez ' cinsinden.
Elbette, sevmek bir zorunluluk değil ve zorla kimse kimseyi sevemez ama sanki seviyormuş, sanki ilgileniyormuş gibi de yapmamalı insan.
Çevremde sıklıkla görüyorum bunu çünkü.
Bir insan, sevdiğine kötü davranmaz, sevdiğinin ardından konuşmaz, sağ gösterip sol vurmaz ,kazık atmaz, hinlik yapmaz...
Çok şey var elbette sevdiğine konu edecek etmeyecek ama kırıp dökmeden, incitmeden yapmalı her neyse.
Kalp bu, incinmeye görsün.
Tamiri zordur.
Hani, her şey unutulur sanılır ya!
Yok böyle bir şey .
Beynimiz, yaşadıklarımızı yalnızca geriye alır ve saklar ama uygun bulduğu ilk anda da öne alır ve dışa vurur .
Sakın ola ki, kırıp döktüğünüz insanların sizi affettiğini sanmayın ,bu koca bir yalan çünkü.
Affetmek büyüklük falan da değil üstelik.
İnsan, karşısındakini affederse rahatlarmış!
Bu da yalan, kendini kandırma yöntemi.
İlk kavgada görün bakalım, o eski defterler nasıl da ortaya dökülüyor .
Yani demem o ki; karşımıza çıkan insanların bazısı bize büyük ödül ama bazısı da büyük ceza.
Hepsi de, iyisiyle kötüsüyle çok şey öğretiyor,bu da bir gerçek.
Hiç kimse, karşımıza öylesine çıkmaz.
Ya hayat,bize sıkı bir ders verir ya da, ödüllendirir.
Anacığım, nurlarda uyusun hep derdi ki ;' Allah sizi hep iyiyle karşılaştırsın.'
Ah Anacığım!
Keşke, Annelerin dilediği her şey gerçek olsa ama nerde...?
Ceza kısmı ödüllere çok mu fark atıyor nedir?
İyi Pazarlar....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder