#Günlerdir,aylardır bu adamı ekranda görmekten inanın midem bulanıyor.Umarız,makamının gereğini yapar ve düşer yakamızdan artık.
Çünkü,günlerdir,toplumsal uyanışa bir katkım olur mu diye yazıp,durdum.
Millet,kendini keriz yerine koyanı istiyorsa...
Hani bir söz vardır:''Bırak sarhoşu yıkılana kadar.''
Ben de artık yazmıyorum ve hayatın devam ettiğini,doğanların,ölenlerin olduğu bir dünyada yaşadığımızı anımsayarak,bir kayıptan söz edeyim.
Çevremizdeki dostlarımız teker teker gidiyor hayattan.Bize de çocukluk anıları kalıyor.
Belkıs Teyze,Meryem Teyze ve şimdi de Dudu Teyze....
Ağzındaki altın dişiyle gülümserdi hep.
Bir gün,bize geldi.O gün de,karne günü ve takdirname almışım,sevinçten uçuyorum.
Çocukluk işte.Bir kağıt parçası için harcadığım enerjiye şimdi gülüyorum. 
Neyse,onun kızı da teşekkürname almış ve nasıl da gurur duyuyor kızıyla.
Ben de,annemin gözünün içine bakıyorum.Desin ki:''Kızını kutlarım ama benim kızım da takdirname aldı.''
Annemde tık yok.Belgeyi nerdeyse gözüne sokacağım,kadında,benimle gurur duyma azmi yok. 
Kızgınlıkla çıktım odadan.
Babama gittim.''Baba,bak takdirname aldım''diyorum.
''eee ne olmuş?Her zamanki gibi'' dedi ve bana bir altın taktı.
Bu da her zamanki babam davranışı.Altını tak,bitmiştir.İnsanın babası kuyumcu olunca ne kadar sıradan bir şey altın. 
Bu,yıllarca devam etti.Ben belge aldım,kimse takmadı.Alıştılar belki de. 
En son,ortaokulumu Üstün Başarı Belgesiyle bitirdim.Okulda hiç yaşanmamış bir şey.Düşünsenize bütün dersleriniz 10.Herkesin gurur duyacağı bir evladım ama kimse yine beni takmadı. 
Babam da ölünce,altın takan da yok elbette.
Öyle kızdım ki,sobanın başına geçtim.Bütün takdirnamelerimi,karnelerimi sobaya atıp,yaktım.
Yalnızca ilkokul 5 karnemi ve üstün başarı belgeli karnemi bıraktım.
İnsana anı da gerek değil mi? 
Kızıma anlatacak bir geçmişim olsun bari.

Dün,toprağa verildi Dudu Teyze.Ölümünü duyduğumda,ilk aklıma gelen şeydi başarı belgem ve bana yaşattığı kızgınlık.
Nur içinde yatsın.Ne iyi komşumuzdu....