#Havada henüz üşütmeyen bir rüzgâr var.Gökyüzüne bakıyorum,güneş tepenin ardından batmak üzere.
Bulutların arasından sarı,kırmızı ve turuncu bir renk armonisiyle, uzun çubuklar halinde son deminde batmakta güneş.
Gözüm,buluta takılıyor.Bir ressamın fırçasından düşmüşcesine,incecik bir çizgiyle aydınlığı yansıtıyor kenarı.
Biliyorum,yine Sonbahara düşmek üzereyiz.Yapraklar sararıyor,artık dalından düşmeye başladı.Apartmanın tepesinden aşağılara bakıyorum.Önce asmalar,sonra dut ağaçları yavaş yavaş yapraksız kalacak ve soğuk kış günler başlayacak yine.
Sevmiyorum kışı.Yalnız havası değil,mevsimi de üşütür beni.
Yağmuru bekliyorum günlerdir.Siyah bulutlar ,her gün gökyüzünü kaplıyor ama bir türlü damlalara dönüşmüyor nedense şehirde.
Kuşlar da yok olmuş niyeyse.Oysa,daha birkaç ay önce,aynı çatıda otururken nasıl da şakımaları olurdu serçelerin,kumruların.
Onlarda mı terk ettiler yoksa hayatı?
Bir kumru ölmüş yine çatıda.Belli ki,yine kanadını kırmış birileri.
Ne zalim şu insanoğlu diyerek,aynı zalimliği ben yapıyorum ve.....
Ne zaman birilerine çok kızsam çatıya çıkarım.Gözlerimi kapatıp,huzuru bulmaya,öfkemi dindirmeye çalışırım.
Aslında yapmak istediğim,tam da beni kızdıran insanları yere çalmaktır ama yapamam.Ya elimdeki bir eşyayı kıracağım ya da karşımdakini.
Elimde telefonum varsa,sırası değil,en iyisi çatıya çıkmak derim ve güneşi ve bulutları ve kuşları izlerim.
Böyle zamanlarda en çok telefon rehberimi silerim.Bir uçlu başladım,a,b,c diye.
Beni aramayanların ne işi var telefonumda değil mi?
Hele benim gibi hatırı geçmeyen biri....
Hayatta tahammül edemediğim yegane şey bana,fikirlerime,ürettiklerimesaygısızlık yapılmasıdır.
Asla hoş görmem.
Emek veriyorsam,işime ve karşımdakine duyduğum saygıdandır.
O kadarını hak ediyorum değil mi?
Biraz daha kızarsam ve bu hızla silersem korkarım telefonsuz kalacağım.
Beni kızdırmayın ve bana asla saygısızlık yapmayın.
İnanın hiç acımam,çizerim üstünüzü.
Çizersen çiz de diyebilirsiniz.Ben size lazım değilsem,siz de bana.
Bu kadar basit.