#'Hayat,siz plan yaparken kendi planını çoktan devreye sokmuştur' diye bir söz vardır sosyal medyada.
Ne kadar doğru bir bilseniz.
İnsan,başına gelene kadar bilmiyor başkalarının çektiği sıkıntıyı.
Bu ülkede,engelli olmak ne kadar da zormuş meğer.
Hayatı boyunca tekerlekli sandalyeye mahkum olan,görme ve işitme engelli insanları düşünüyorum da,neler çekiyorlarmış meğer?
Ne kaldırımlar onlara uygun,ne trafik ne de sosyal yaşam alanları.
Bu insanlar tuvalete nasıl gidiyorlar örneğin sinema ya da tiyatro salonlarında?
Evlerinde nasıl yaşıyorlar engelli koşullarında?
Neden mi yazıyorum bunca şeyi?
Benim de planlarım var yapmaya çalıştığım.Zeytin bahçesi kuruyoruz örneğin bir süredir.Fidanları diktik,alan bakımını yapıyordum dün ama hayatın bana hazırladığı sürprizi bilmeden elbette.
Ağacın kökünü çıkarmaya çalışırken elimde nacakla;biliyorsunuz nacak,baltanın biraz küçüğü.
Tam salladım uzamış dala,yerde bir kırkayak gördüm,darbe ona gelmesin diye kaykıldım,incirin dalına basmışım,kendimi önce havada,sonra da duvarın dibinde buldum.
Biliyorsunuz belki,incirin dalı esnek olur.Kırkayağın,bir ayağı kırılmasın diye benim ayağım şu anda alçıda ve ezik içindeyim.
Evimde engelli yok,doğal olarak bir düzenleme de yok ama iki gündür ne yürüyebiliyorum,ne de birinin yardımı olmadan kendime bakabiliyorum.
Bu halde sokağa çıkamam,kaldırımda yürüyemem çünkü benimkisi basit bir şey ve geçici;peki ya ömür boyu engelli olanlar!
İnsan,başına gelmeden bilmiyor o insanların ne çektiğini.
Oysa,ne kadar çok rastlıyorum engelli araçlı insanlara.
Hiç yaşam alanları yok nerdeyse.
Bu konulara daha bir dikkat çekmeliymiş meğer.
Biz yanlarından yürüyüp geçerken,o insanların gidebileceği sağlıklı düzenlenmiş kaldırım bile yok.
Yılmak yok elbette.Alçı çıkınca hemen işe yeniden devam.Ben planımı yaparım yapmasına da,hayat da ne plan yapıyorsa yapsın bakalım kim kazanacak bu gidişatı.
O zeytin bahçesini en iyisiyle başaracağız,kırkayakların canını yakmadan elbette.
Bir de pis kokarlar ki,öf ki ne öf.
Ne yapalım,bu kez talihsizlik oldu ama ne demişti bir büyüğümüz;
DURMAK YOK,YOLA DEVAM!