Atölyemden....
Bugün, biten işlerin vernik günü.
Anlı şanlı bakanların, müdürlerin, amirlerin ,ötekinin berikinin aldığı huzur hakkı ve yıpranma payı neden bana da verilmiyor?
Benim kadar disiplinli olsunlar, çok çalışsınlar ,üretsinler tamam da;
Onlar yedikçe yesin, biz de ...
Ne ala memleket!
Neyse .
Geçen gün, kadın bakanın huzurevi temelini atma törenini okuyunca, atölye konumuz da yaşlı Anne-Babalar ve huzurevleri oldu elbette
Hani,kimine göre evlatların attığı zalimlik diye bakılan huzurevleri...
Elbette konuya çok yönlü bakmalı.
Yaşlı , hasta ya da yatalak birine bakmak uzmanlık isteyen bir dal.
Yaşlı insanların sağlığıyla ilgilenen tıp dalı, Geriatri.
Gittikçe yaşlanıyoruz ülke olarak. Dolayısıyla ,yaşlı bakımı çok önemli.
Peki, huzurevleri doğru bir seçim mi?
Bir projem var bu konuda. Taze belediye başkanıyla da kısmen paylaşmıştım konuyu. Randevu alabilirsem,belki çözüm de yaratacağız yaşlılarımızla ilgili.
Yapılacak çok iş var.
Evdeki yaşlıları huzurevlerine gönderen çocuklarını çok eleştiriyorlar ama her açıdan düşünmüyor insanlar.
Evde, Alzheimer, demans,yatalak ,kısmi felç geçiren yaşlılara yara açmadan ,sağlıklı besleyerek doğru bakmak bir bilim ve bizler bunu bilemeyiz.
Sosyal bir devlette her şeyin çözümü var.
Belediyeler de çok şey yapabilir konuyla ilgili.
Biraz üstünde çalışmak gerek hepsi bu.
Boya ve vernik solumak aşırı yıpratıcı.
Hiç kolay değil , bir ürünü ortaya çıkarmanın aşamaları.
Huzur hakkı ve yıpranma payını ben de istiyorum.
Bal tutan parmağı yalamayı bıraktı çoktandır.
Bedene sarıldı son 22 senedir.
Alınteri ve emeği hak eden alsın artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder