#2019 yılının son gününde küçük bir öykü:
Yıllar önce, bir film izlemiştim. Filmde, yalnızca sallanan sandalye üreten bir adam vardı.
Ve bir kadın....
Adamın getirdiği sandalyeleri sürekli satın alan..
Adam mutluydu çünkü; ürettiği şeyden para kazanıyordu.
Kadın mutluydu çünkü; bir insanı mutlu ediyordu ta ki;
Adamın, evin yanındaki odada tesadüfen gördüğü şeye kadar.
Adamın ürettiği sandalyeleri aslında alan hiç yoktu ama kadın, sırf onu mutlu etmek için satın alıp, depoya koyuyordu.
Film böyle sürdü tıpkı, benim atölyemdeki öykü gibi.
Bir adam var yaşlı ve bir yanı felç ama hiç boş durmuyor ve sürekli ahşaptan objeler yapıyor bana hediye olarak.
Öyle yapamıyor ki, ama ben gösterdiği çabayla mutlu olsun diye her keresinde, 'Ne kadar güzel olmuş, ellerinize sağlık ama yorulmayın lütfen' diyerek alıyorum ve depoya koyuyorum.
Bir yanı felçli bu insanın çabasına saygı duyuyorum.
Aslında ,hiçbir işime yaramayan ve pratikte hiçbir işe de yaratılamayacak, küçük küçük ürünler ama kendini çok mutlu hissediyor verirken yaşlı adam.
O mutlu oldukça gülümsüyorum. 🙂
Arka depoda biriktikçe birikiyor objeler ama tıpkı o filmdeki gibi bir tesadüfle görme şansı yok neyse ki.
İnsanların umutlarını kırmamak gerekiyor diye düşünüyorum.
Varsın, o yaşlı insan bir işe yaradığını düşünedursun.
En fazla, bir köşede bekler ve sonunda da....
Olsun....
Yaşlı adam mutlu ya! 🙂

İnsanın yüreği iyiliğe, güzelliğe açılmalı.
Ne kaybederiz ki? ❤️