Bazı çocuklar doğuştan şanssızdır......
Kızım,4 yaşlarındaydı.Gazipaşa'da,güzel bir oyun parkı vardır.Bulduğum bütün fırsatlarda,onu o parka götürür ve hemen yanındaki McDonalds'dan hamburger yedirirdim.
Bu hiç değişmezdi.
Bir gün,yine o parktayız ve oyun sonu hamburger yediriyorum.Başımı kaldırdım,üstleri perişan 4-5 çocuk.Belli ki,karınları da aç ve bizi seyrediyorlar.
Hani,bazen kendinizi bir nokta gibi hissedersiniz ya !
Çocukların gözlerine bakamıyorum utançtan.
Hepsinin karnını doyursam,o anda uygun değilim.Lokmalar boğazıma diziliyor.Kızım,iştahla hamburgerini yiyor,kolasını içiyor ama ben kaldım öylece.
Usulca kalktım ve hamburgeri birkaç parçaya böldüm,çocuklara uzattım.
Elleri pis,yüzleri kirden görünmüyordu.Ellerini uzattılar ve hamburgeri kaç saniyede alıp,yediklerini göremedim bile inanın.
Gerisini bekliyorlar ama ''Alırım''diyemiyorum.
O günden sonra,bir daha kızımı oraya götürmedim.Hatta,açıkta hiç yemek yedirmedim.
Yapsanız olmuyor,yapmasanız vicdan sızısı....
Benim kızım şanslı bir çocuk çünkü hep yanındayım ama dünyada öyle çok sahipsiz çocuk var ki....
Aç,yoksul,sefalet içindeler üstelik.
Her 23 Nisan'da o çocukları anımsarım.Şimdi büyüdüler kuşkusuz.Yaşıyorlar mı bilmiyorum.Şimdi benim kızımın yaşında olmalılar.
Onları anarak,yarın tüm günümü kızıma ayıracağım.Dünyada,insanın çocuğuna sarılacağı ne kadar vakti var ki?
Keşke,bütün çocukların,onları koklayacak bir annesi,sarıp sarmalayacak bir ailesi olsaydı.
Keşke....