#Bugün,Babalar Günü.....
Ekranda çocukları izliyorum.Babalarının parasıyla,babalarına hediye almanın telaşına düşmüşler.
Güzel bir şey elbette.
İnsanın babasının olması nasıl bir duygu peki?
Hep inandığım bir düşüncedir;çocuklar olabildiğince,anne,babasıyla büyümeli.Birinin eksikliği,hep yarım kalan duygu olacaktır çünkü.
Yıllar önce,ekranda Okan Bayülgen'i izlemiştim.Bir kadın telefonla katılmıştı ve babasını özlediğini söylemişti.
Okan bey,kadının yaşını sorduğunda,sanırım 33 ya da 43 demişti ve sayın Okan'ın verdiği yanıtı hiç unutmadım:''Daha mı baba özlemi?Kaç yaşındasın üstelik.''
Bir daha Okan Bayülgen'i izlemedim çünkü,insanların duygularıyla alay etmişti ve anlamaya çalışmamıştı bile.
İnsanın,yaşı 33-43 olunca babayı özlemez mi?
Tam 36 yıl önce babamızı bizden kopardılar.Bakın ben en çok neyi özlüyorum:
Babamın hiç dizlerine oturmadım.Babam,hiç veli toplantıma gelmedi.Hiç karne törenimde bulunmadı.Kürsülere çıktığımda hiç yanımda olmadı.Sergiler açtım,başarılar kazandım,yoktu.Üniversite diplomalarını aldığımda, törenlerimde yanımda hiç olmadı Nişan yüzüklerimi de babam takmadı.Evlendim,yanımda yoktu.Kızım oldu,torununu kucağına verecek bir babam yoktu.
Saçımı okşayan bir babam da hiç olmadı.
Ben,babamı,Babalar Gününde,her yıl mezar taşında anarım.
Babamları vuranların da çocukları oldu mutlaka.Belki,yarın onlara sarılacaklar.Baba kokusunu,güvenini verecekler evlatlarına.
Ne çok hayatı kararttıklarını biliyorlar mı dersiniz?
İşte,haksızlıktır bu.
Yarım kalmış duygular,yaşanmamış yıllar ve özlem......
Çok acıdır.
Yaşayan bilir.

Öncelikle,çocuklarına çok iyi baba olan kardeşlerimin başta olmak üzere;
Evlatlarını seven,koruyan,sarılan,koklayan,saçını okşayan tüm güzel babaların Babalar Gününü kutluyorum.

Ve ben,tıpkı annem gibi,babamı da çok özlüyorum.Birlikte yaşama şansını pek bulamasam da,onu pek tanımasam da....
Yaşınız ne olursa olsun,özlüyorsunuz işte....