#Osmaniye'nin Zorkun yaylasını bileniniz vardır mutlaka.
Çok özel bir yayladır.
Kırk yıldır gideriz Zorkun'a.Ablamı kaybettiğimizde gitmemiştik ilk kez.İnsan,canından bir parça koptuğunda,oraya gidemiyor bir türlü.
Bir de geçen yaz gidemedik.
Annem,çok hastaydı ve çok istemesine rağmen Zorkun'a çıkaramadık.Zaten,sonrasında da kaybettik.
Hep içimizde kalan bir ukde olacak götüremeyişimiz ama mümkün değildi.
Annemin hep vasiyetiydi,''Kapımı kapatmayın sakın''
Bugün,iki yıldır ilk kez Zorkun'a gittik.Elleriyle ve emeğiyle yaptığı evimiz nasıl da yoksundu.Yağmur bir yandan,soğuk hava diğer yandan ve anılar...
Avludaki ayak sesi,evi çabucak yerleştirme telaşı,biz işe koyulurken,bize pişirdiği bulgur pilavı ve acele turşusu da yoktu bugün.
Her yıl,annemi yaylaya götürürdük.Ben,kızım ve kardeşim evi yerleştirirdik ve ben kızımla,akşamına dönerdim.
Annem hep şunu söylerdi:''Siz şimdi gidiyor musunuz?Kızımı da al,çabuk geri gel.Kızımı özlüyorum.''Sonrasında ise beni öper ve ''Ellerine sağlık kızım.Yine yoruldun bugün''diyerek bizi uğurlardı.
Biz arabaya binip,gözden kayboluncaya kadar da,bahçe duvarının üstünden kaygılı ve hüzünlü bakışlarını hep izlerdim.Yıllarca,bu böyle devam etti.
Yine evi yerleştirdik,yine yoruldum ama artık bana bunları söyleyecek annem yok artık.
Onu diri tutmak için sürekli okey oynardık ve hep okeyi yanlışlıkla atardı ama görmezden gelirdik ve oyuna devam ederdik.
Masaya baktım bugün.Bir daha okey oynar mıyız bilmem o masada.
Anılar,anılar....
Öyle taze ki.
Her yer anne kokuyordu evimizde.Herkes,kendi hüznünü kendi içinde taşıyarak yaşadı bugün Zorkun'u.
Ne zormuş anne yokluğuyla baş etmek!
Yine arabaya bindik ve duvara baktım.Annemin kaygılı bakışlarını aradım orda ama yoktu.
Bizimle mi geldi acaba?
Hani,anneler evlatlarını terk etmezler ya.....
Hani,yanımızda,bizi korumak için.....
Hani,anne olduğu için....

Yaşınız ne olursa olsun,siz de anne olun ama annenin kokusu,annenin sesi,annenin sarılması hep özleniyor.
Bir yanınız hep eksik artık.