#Bugün,abimin doğum günü.
Birkaç yıl önceydi.Parkta oturuyorum,yaşlı bir amcayla sohbet ediyorum,bana kim olduğumu sordu;babamın adını söyledim.
Bastonuna dayandı,hafifçe doğruldu ve 'Kızım,Vedat var ya Vedat!Ne iyi bir çocuktu.Benim öğrencimdi,çok başarılıydı,çalışkandı ve gelecek vadediyordu.Öldürüldüğünü duyduğumda öyle çok üzüldüm ki,çok yazık oldu,çok.'
Abimin öğretmeniymiş ve bana abimin öğrenciliğini anlattı.
Tam 38 yıl oldu abim öldürüleli ve hala öğretmeninin hatırında olmak .....
12 Eylül terörü,ailemin üstünden silindir gibi ezdi geçti.Geride bıraktığı izleri silemiyorsunuz.
Abim....
Uzun boyu,çok yakışıklı görüntüsü ve çok çalışkanlığıyla tanınırdı.
20 yaşındaydı toprağa düşürdüklerinde.
Fotoğraf çekmeye çok meraklıydı ve hep ben çekerdim fotoğraflarını.
8 yaşındaydım kolum kırılmıştı ve her gün abim eve gelip saçlarımı örerek beni okula götürürdü.
İlk okul çantamı,ilk bayramlığımı da abim almıştı bana.Oysa,o da küçüktü,ben zaten çocuktum ama çok duyarlıydı hepimize.
Bambaşka bir insandı abim.
Eminim yaşasaydı,bugün ülkede söz sahibi, önemli bir konumda olacaktı.
Abim....
20 yaşında bir bedeni kurşunlarla delik deşik edenler.
Ona kıyanlar hala yaşıyor. Adalet mi bu?
Abimi son gördüğümde,çok soğuk ve yağmurlu bir gecede vurulmuştu,ambulanstaydı ve ellerinden akan kan yağmura karışıyordu.
Öylece bakakalmıştım ona ve son görüşümdü.
Sonrası zaten hüzün!
Şimdi yaşasaydı belki torunları olacaktı.Belki,pastanın üstüne sayısız mum koyup üstüne de gülerek konuşacaktık.
Hayat işte.
Kime ne vereceğini iyi hesaplamıyor.
Hatırımdaki abim,uzun boyu,gençliği,özenli duruşuyla kalacak.
Ölüler yaşlanmaz çünkü.
O hep 20 yaşında olacak!