#Yaralar,en çok gecenin sessizliğinde,yalnız başınıza kaldığınızda kanıyor.
Bugün,24 Ağustos.
Gözlerindeki hüznün hiç bitmediği Anacığım,bizi bırakıp gideli tam 3 yıl oldu bugün.

Annelere ölmeyi yasaklamalı çünkü,anne gidince içinizde kocaman bir boşluk oluyor.
Yaşınız ne olursa olsun;canınız sıkıldığında,bir derdinizi paylaşmak istediğinizde annenizi arıyorsunuz.

Ölümlü bir dünyadayız elbette ve vakti geldiğinde hepimiz öleceğiz ama anne başka bir şey hayatımızda.
O göbek bağıyla başlıyor her şey çünkü sizi hayata bağlayan o bağın diğer ucu anne.
Düştüğümüzde ağzımızdan ilk çıkan sözcük her zaman 'Anne'değil midir?
Sırlarınızı bilen,göz ucuyla sizi sürekli yakın takipte tutan,düştüğünüzde kaldıran o el hep anne eli değil midir?
Anne kurabiyesinin tadını ne verebilir ki?
Anne gidince geride fotoğrafları,eşyaları,anılarıyla birlikte
yalnızca hüzün ve özlem kalıyor!
Annemin çektiği acıyı dünyada kaç kadın yaşamıştır ve ayakta kalmayı başarmıştır bilmiyorum ama gözyaşlarını içine akıta akıta bizleri bugünlere getiren Anacığım,nurlarda uyu!
Ne yazsam da hakkını ödeyemem ki!