Anne -Babaların öldüğü evler ıssız, sessiz ,satılık evlerdir.

Birkaç yıl öncesine kadar, bu evin yanında rengarenk çiçeklerin açtığı bir duvar önü bahçe vardı.

Her geçişimde hayranlıkla bakardım çiçeklere.

Hatta, tohum almışlığım bile vardır.

Son iki yıldır ,burdan geçiyorum,ev kapalı, çiçekler susuzluktan kurumuş,alan boş bir toprak parçasına dönüşmüştü.

İnsan, üzülüyor böyle evleri görünce ama geride kalanlara da haksızlık etmemek gerek elbette .

Vakit geldiğinde, evlatların hayatı evlenerek, çalışarak başka yönlere kayıyor.

Çol çocuk, izin günleri derken, zaman kalmıyor bu evlerde uzun uzun kalmaya.

Anne- Baba da ölünce, bu evlerin kaderi satılmak oluyor bir süre sonra.

Evin yeni sahipleri, o duvarlı bahçeye yeni çiçekler diker mi bilmem ?

Ama hüzünlü olduğu da bir gerçek.

Tüm ifadele