Vedat Abim....

Bugün, 26 Ağustos

Abimin doğum günü.

Hep 20 yaşında kalacak.

Annem ,nurlarda uyusun ; Abim o kadar küçük doğmuş ki, ' Yaşamaz ' demişler ama Annem, pamuklara sararak ,parmaklarımdan süt vererek emzirdim ' diye anlatırdı.

O kadar zayıf, cılız bir bebekmiş ki, iğne vuramazlarmış tenine.

İşte böyle büyütülmüş bir çocuğu kurşunlarla delik deşik edip o Annenin önüne koymak....

Bilmem ki, bu acıyı anlayabilir misiniz?

Fotoğrafa çok meraklıydı,bir de klasik gitarı vardı.

Çok akıllı ve çok çalışkan diye bilinirdi.

Mühendis olacaktı.

Onu kaybettikten yıllar sonra karşılaştığım öğretmenleri anlatmıştı bunları.

Fotoğrafa meraklıydı dedim ,bir makinesi vardı,üstten kapakları açılan,pozlaması ordan ayarlanan .

Kıymetliydi makinesi .

Bir gün, işte bu gördüğünüz kareyi çekmem için makinesini bana verdi.

Zorkun Yaylası'ndaki Abimin son yaşam karesidir bu ve ben çektim.

Ve Abimi ambulansta, kanlar içinde son gören de benim.

Sonrası malum....

Kopardılar onu bizden.

Babamı ve iki Abimi vuranlar ne oldu peki?

Yaşadılar.

Okudular, bir kadın sevdiler, evlendiler , çocuklarını kucaklarına aldılar ,hatta çoğu torun sahibi oldu .

Peki, benim Abim nerde?

20 yaşında toprağın altına girdi sayelerinde .

Ölmesinler, ölüm kurtuluştur çünkü çoğu için.

Aynı acıyı çeksinler diliyorum.

Abimden geriye fotoğraf makinesi , gitarı ve bu fotoğraf karesi kaldı.

Hep 20 yaşında kalacak.

Tüm ifadeler