Bugün Pazar...
En sevdiğim gün.
Dün akşamdan bu yana aralıksız yağmur yağıyor.
Çinkolara vuran damlaların sesi ,hani şu meşhur şarkı var ya ;
Aşka davet ediyor
Cama vuran her damla
Beni harab ediyor.
Demiyor gecenin üçünde.
Aşka daveti bırakın,' biraz dur, ses etme de uyumak istiyorum' dedirtiyor bana.
Dört gecedir uykuyu yitirdiğim için işin romantizmiyle hiç uğraşacak halim yok.
Çok sevdiğim bir söz var kısacık.
Diyor ki ; 'Sana duvar ördümse tuğlasını sen verdin.'
Çok, aşırı sevdiğim bir sözdür bu.
İnsan ilişkilerinde ,nerde durmasını bilmeyen, aşırıya kaçan, samimiyetle laubaliliğin ayarını kaçıran insanları tanımlatır bana ve çok kullanırım hem sözü hem de uygulamasını.
Her insan bir değer elbette ama her insan da arkadaş, dost, kanka modunda değil olamaz da.
İlişkilere gereksiz samimiyet yüklemenin anlamı yok.
İnsan, nerde duracağını bilmiyorsa o duvar örülmeye başlar, kaçarı yok.
'Selam verdim, borçlu çıktım ' sözünü aktif kullandırtmanın da anlamı yok.
Yani, demem o ki ; İletişim ,bir yaşam biçimi. İnsan, insanla çoğalır.
Ama duvar ördürmenin de gereği yok.
Üç günlük dünyada yaşıyoruz.
Bugün var ,yarın yokuz.
Yaşadığımız her günümüz kâr bize.
Güzel güzel, sağlıkla, huzurla ,keyifle yaşamalı insan.
Günümüz koşullarında bu çok da olası değil ben de farkındayım ama yakalayabildiğimiz ölçüde başarsak da olur .
Gece uzun hala ve hala yağmurun damlaları çinko çatıya vuruyor.
Yarın da güneş yok ,anlaşıldı.
İçerde kalıp, dışardaki hayatı pencereden izlemek de hayatı ıskalamanın bir türü.
Birkaç günlüğüne yaylaya geldim dinlenmeye ama ...
Neyse...
Yapacak bir şey yok.
'Sabah ola hayrola' demiş atalar .
Vardır illa ki bir bildikleri.
Bu arada,yağmurun sesi aşka davet falan etmiyor böyle uykusuz gecelerde bilesiniz.
O, şarkılarda yalnızca.
Eziyet eziyet.
İyi Pazarlar ....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder