Osmaniye/Zorkun yaylasını duyan var mı?
Dağın zirvesinde,her tarafın Çam ağaçlarıyla dolu olduğu,kışın kar,yazın soğuk havanın hüküm sürdüğü,karpuzu koysanız çatlatan soğuklukta suyuyla inanılmaz bir güzelliktir, yaylamız......
Kırk yıldır gideriz Zorkun'a.Rahmetle ve sevgiyle andığımız Hacı Annemiz,Sevim teyzemiz(Ümit Besen'in annesidir kendisi) ,Zekiye Teyzemiz ve şimdi yaşamayan diğerleri,komşularımız......
Sırasıyla geçtiler hayatımızdan,güzel anılar bırakarak.
Ümit Besen'in,bahçemizdeki çam ağaçlarının altında yaptığı besteleri,abimlerle,eski klasik gitarlarla toplanmaları,söyledikleri şarkılar,yakılan yayla ateşleri,etrafında eğlenen insanlar....
Nasıl da özlemişim yaylamızı.
Annemin hastalığı yüzünden bu yıl gidemiyoruz ama çam ağaçlarının kokusu buraya kadar geliyor.
Bugün,bir de yanık kokusu geldi Zorkun'dan.Bizim evin çevresinde yangın çıkmış ve 5 ev yanmış.Elbette ağaçlar da,kuşlar da,börtü böcek de nasibini almıştır.
Zorlukla söndürüldüğünün haberini aldım 177'den.Evler,elbette yeniden yapılır ama yanan ağaçların yeniden yeşermesi çok zor.
Torunlarımız belki tanık olur.Öyle uzun yıllar istiyor ki,bir ağacın var olması.
İnsanoğlunun hırsları demek gerekir belki de.Bizim,ilk gittiğimiz yıllarda tahta evleri,ahşap çitleriyle sakin bir yaylaydı,Zorkun ama insanlar keşfedince,birden cazibe merkezi oldu.Suyu azaldı,ağaçları kesildi,havası değişti son yıllarda.
Evler,üstüste bindi.Nerdeyse,komşunuzun nefesini dinliyorsunuz.Bizim ev hariç elbette.
Çok geniş bir bahçemiz olunca,izole oluyoruz haliyle. 
Kalabalık çoğaldı,eski tadı kalmadı yaylamızın ama her yıl yapılan yayla şenlikleri,Zorkun çileğinin tadı,papatyalarımız,hamak keyfi,kuşların göç zamanı yaptıkları yolculuğu izlemek....
Özleniyor işte.

Neyse....
Seneye ölmez,yaşarsak,yine gideriz.Belki,annem de iyileşir.Yine mangal atarız etlerin çoğunu komşularla paylaşarak. Nefis çekmiştir ya. 
Yine rakı sofraları kurarız.Kardeşim bize gitarıyla güzel şarkılar çalar yine.Mikrofonlar kurulur ve bütün mahalleye konser veririz yine.
Tabi,ben asla şarkı söylemem çünkü komşularımıza acırım. 
Kim bilir?
Belki.....