Pazar günü, rehavet günüdür çoğumuz için.

Ama benim için rahatlığın battığı gündür.

İlla ki, kendime bir icat çıkarmalıyım.

Şaka bir yana, hayat, siz isteseniz de istemeseniz de, yolunda gider.

Bizler, de, kendi planımızı yaparken oyalanırız yalnızca.

Markete gidip de zeytinyağı alan çoktur.

Gerçi, artık alınacağı da yok ya!

Her yıl, zeytinyağına çok para veriyorum çünkü ; hem zeytinyağlı yemekler çok pişiyor hem de seviyoruz tadını.

Baktık ki, bu hükümet var olduğu sürece, zeytinyağı fiyatı düşmez, aksine yükselir, biz de, kendi gıdamızı kendimiz sağlayalım dedik ve 2018 yılında, zeytin yetiştiriciliğine soyunduk.

Sanki, hayatımızda toprak var da, cahil cesareti işte.

Bugün, 1 torba gübrenin 600 TL. olduğunu öğrenince...

Bunun ilacı var, bakımı var, insan gücü var, var da var yani.

Maliyetlerin yüksekliğini görünce...

Neyse, başladık bir kere.

Zeytinlerin hasatı bitti çoktan ama budama işlemine başladık bugün.

Bakarsan, sana ürün verir elbette.

Yorucu mu, hem de nasıl!

Cidden çok yoruldum ama ağaca, toprağa duyulan sorumluluk var serde.

Hayatımızda tarla, bağ-bahçe olmayınca, tabii, profesyonel de değiliz henüz, ancak bu kadar...

Zeytinliğe her gidişimde, bize bu araziyi bırakan Anama ve Dedeme binlerce teşekkür ediyorum. Bıraktıklarını korumaya, onlara layık bir torun olmaya ömür yettiğince devam edeceğim elbette.

Onların elinden dikilen portakal, turunç ağaçlarını sevdim bugün.

Eskinin insanı, ağacın da, doğanın da kıymetini bilirdi.

Şimdinin insanı zalim, düşüncesiz, doğaya saygısız.

Her ikisi de nurlarda uyusun.