Bugün 30 Ağustos Zafer Bayramı.

Başta, Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK olmak üzere, silah arkadaşlarına ve tüm şehitlerimize Minnet ve Şükranlarımı sunuyorum.

Geçen yıl 30 Ağustos'ta yine Zorkun Yaylasındaydım ve mahallenin çocukları, bir heves ateş yakmak için dağdan ne bulurlarsa toplayıp yığmışlardı meydana ama sürekli yağmur yağınca hevesleri kursaklarında kalmıştı.

Çocuklar çok da üzülmüştü yakamadıkları ateş için ama hiç de vazgeçmemişlerdi.

O gün, çocuklara bir söz vermiştim ve seneye 30 Ağustos'ta size bu meydanı süsleyip, bu ateşi yaktıracağım demiştim.

Sözümde durdum, rengarenk balonlar aldım, bayraklarla meydanı süsleyecektim ama ortada tek bir çocuk bile yok.

Peki neden?

Çünkü; bu yıl, beceriksizlikte zirveyi zorlayan Osmaniye Belediyesi, yaylayı susuz bıraktığı için, yayla genelde boş, mahallede nerdeyse kimse yok, haliyle de çocuk yok.

Susuz yayla olur mu?

İnsanlar kaçıyor ya da gelmiyor elbette, tıpkı bizim gibi.

Biz de gelmedik su yok diye.

Yaylacılar gitmiştir, belki bir umut su vardır diye birkaç günlüğüne geldik, yine su yok.

Belediye Başkanı da gurur duysun eseriyle.

Demet Akalın'a ödedikleri parayla yaylaya yatırım yapsalardı ya!

Helikopter pisti, çok daha önemli çünkü dağın başı için.

Çok sinirleniyorum Osmaniye Belediyesi'ne, çok.

Bu kez de, ben üzüldüm ama sözümü tuttum.

Dünden bu yana tek damla su yok, havada da yağmur var kararsızlıkta bekleyen.

Ne yapayım ben şimdi bu balonları?