#Gözüm,bir reklama takıldı;malum Anneler Günü geliyor ya,tüm reklamlar annelere odaklı.
Reklamcılar bu işi iyi öğrenmiş.Toplumun nabzını iyi tutuyorlar.
Özellikle duygusal yanımızı başarılı örneklemelerle bize sunuyorlar.
Reklamı izleyince kendimden de yanlar buldum doğrusu ama çok değil,az.
Reklamda,çocuklarını arayan anneler ve aramaları görüp,telefonu kapatan çocukları vardı.
Reklamın sonunda,bu kez çocuklar arıyor ama anneler kapatıyordu telefonu.
Kuşaklar arasındaki fark ve her anne-çocuk arasında yaşanan şeyler bunlar.
İnsan,anne oluncaya kadar bunları cidden hiç düşünmüyor.
Biz anneler,gerçekten de elimiz telefonda,hele çocuklarımızdan ayrıysak,sürekli bir endişe içindeyiz.
'Acaba bir şey mi oldu;acaba,bir kötüye mi rastladı (Ki,burda annemi çok anıyorum,hep söylerdi bunu);acaba başına bir şey mi geldi?'
Sorular sorular kaygılar,kaygılar....
Ne zamanki sesini duyuyoruz 'Çok şükür iyi'diyoruz.
Kızım bana sürekli 'Tacizci Annem'der.
Şehir dışına yolcu ettiğim zaman bir elim yüreğimde,diğer elim telefonda gerçekten de tacizci bir anne oluyorum biliyorum ama bu duyguya engel olmak da mümkün değil.
Çocuklarımızın büyüdüğünü kabul etmiyoruz işte.Bizim gözümüzde hep çocuk kalacaklar.
Onların da kızdıkları nokta bu'Biz büyüdük artık!'
Bu kaygılanma durumunu bizler icat etmedik elbette.Dünya kurulalı beri içgüdüsel bir şey bu.
Anneler,vakti geldiğinde bunu yapar,çocuklar da karşısını.

Sevgili çocuklarımız,bizler anneyiz ve sizi aradığımız zaman elbette işiniz olabilir ama işiniz bitince geri dönmek zor olmasa gerek.
Anacığım,nur içinde uyusun hep derdi ki'Anne olunca anlarsın'
O zaman anlamadığım şeyleri anne olunca anladım.
Bizim devrimiz bittiğinde,çocuklarımız ana-baba olduğunda bizi anlayacaklar.
Tıpkı,o reklamdaki çocuklar gibi.
Elinizdeki telefon 4.5 değil,5.5 g olsa da;en hızlı operatörden hizmet alsanız da kaç yazar açılmadıktan sonra.

O telefon hep açık kalmalı,bunu öğrenin artık!