#İnsanlar büyüdükçe zalimleşiyor.Hep çocuk da kalamayacağımıza göre,en iyisi nesilleri yetiştirirken vicdan ve merhamet tohumlarını ekerek yetiştirmek.
Bugün,hastaneden dönüyorum,eve girerken bu çocuğa rastladım.Sokağa bıraktığım yemeği yiyen kedinin peşine düşmüştü.
Çıkarsız,beklentisiz sadece seviyordu kediyi ama ne sevme.Kediyle bir konuşması vardı,eve girmedim onu izledim.
Aramızda geçen konuşmalar:
-Sen,kedileri çok mu seviyorsun?
-Ben,sok seviyoyum ama babam sevmiyoy.
-O zaman,sen de her gün gel,burda sev.
-Babam dedi ki,küçük kedi getiyme,büyük kedi getiyme ama ben bu kediyi eve götüyeceğim.
-Baban kızmasın sana,istemiyorsa besleyemezsin hayvana yazık olur.
-Sen bana biy toyba vey,ben bunu toybaya koyayım,babam yavyu olmayınca belki izin veyiy.
Kediyi sevdi;kedi de nasıl sevimli,benim bile okşayasım geldi.Tertemiz bir kediydi işte.
Kedi,sıkıldı ve kaçtı.Bizimkinin alt dudağı sallandı hemen.
Üzüntüyle giderken bana baktı ve 'Ben hey gün geleceğim.Sen toybaya kediyi koy,beni bekle oluy mu?dedi.
Peki dedim,senin için toybaya kocağım.
Kediyi nasıl yakalayacaksam ayrı konu elbette.😉
Yanına kardeşini aldı ve büyümüş de küçülmüş haliyle,elleri ceplerinde Bak unutma tamam mı diyerek uzaklaştı.
Bugün baktım,aynı yerde kediyi bekliyordu ama kedi yoktu.Ona,kedinin okulda diğer çocukların bacaklarına dolandığını söylemedim.
Bu çocuğun adı Mustafa.

Gözleri çok güzel bakan bir çocuktu.
Seviyorum böyle güzel çocukları.🙂