#Pir Sultan Abdal,idam sehpasına giderken,paşa emir verir 'Herkes Pir Sultan'ı taşlasın, taş atmayanın boynu uçurulacak bilsin.' diye.
Herkes,başlar taşlamaya.
Pir Sultan'ın ' can dostum ' dediği Ali Baba,taş atmaya kıyamaz ama bir şey atması da gerekir,çünkü; ucunda can korkusu var!
Bir gül atar.
O gül,gider ve Pir Sultan'ın tenine değer,dikenleri değdiği yeri kanatır.
O kadar üzülür ki,can dostunun ,can korkusundan yaptığına :
'Şu ellerin taşı hiç bana değmez.
İLLE DOSTUN BİR TEK GÜLÜ YARALAR BENİ.' der ünlü deyişinde.

Bazen,öyle olaylarla karşılaşıyoruz ki,önünü sonunu düşünmeden konuşuyoruz,karşımızdaki üzülür mü,incinir mi hiç önemsemiyoruz ve başlıyoruz taş atmaya.
Çevremizde yok mu bunları yapan?
Herkes,istediğini söyleyebilir,düşünebilir elbette,bu onu bağlar ama en çok da;
' O bunu asla yapmaz' dediğimiz her kim varsa,işte,bu işi en iyi o yapar!
Taşa atanların önüne duracağına,asıl büyük taşı o atar!
Can korkusu mu; değil;yara mı;değil;
Peki niye?

İnsan,insanın kurdu olmalı.
İletişim kurduğunuz her birey,karşınızdaki hayata dair öğreneceklerinizin yolunu açar.
Bazılarında kötücül yanı görürsünüz,bazılarında güzellik.
İnsanı büyüten,olgunlaştıran tanışmalardır bunlar.
İnsan yaşına ,konumuna yakışanı yapmalı her zaman.
Yoksa;büyümek,yaş almak dediğimiz şey havada kalır.

Çevremde,çok insan tanıyorum,yaş olgunluğuna erişememiş.

Lafı sözü dinlenmeli insanın.
Bir duruştur varlığı;
Saygı duyulan,sevgi beslenen.
Şaşırtmayacaksınız karşınızdaki insanları.
Varlığınızı değerli kılmak sizin elinizde.
Yaptıklarınız,üslubunuz,beden diliniz,bakışlarınız,sözcükleriniz.....
Siz necisiniz,ne kadar değerlisiniz,sırrı sizde saklı.
Çok insan tanıyorum, bedeni var,ruhu yok!
Kütlesel varlığınız nedir ki?
İçiniz dolu olmadıkça!