#Sabah yürürken, bu sarmaşığı görünce, çocukluk anılarım aklıma düştü.
Sanırım 4-5 yaşlarındaydım. Annemin, bir bahçesi vardı dillere destan. Rengarenk çiçekler, sardunyalar, güller, begonviller.
Annem, taşı ekse, oradan çiçek çıkardı, her konuda yetenekli., o kadar özel bir anneydi .
Arkadaşlarım var isimleri Gül, Lale, Nergiz ama benim ismimde hiç çiçek yok.
Kıskandım mı ne bu durumu? 😉
Anneme gittim ve 'Anne. Neden benim ismimle çiçek yok?' dedim; annem gülerek 'Hadi git, istediğin çiçeğe adını ver' dedi.
Bahçeyi dolaşıyorum, her çiçeğin adını taşıyan bir arkadaşım var. İsim vermek de olmaz.
Gözüm, duvara sarılmış bu sarmaşığa ilişti
Yaprakları hiç dökülmeyen, mevsiminde mor çiçekler açan, kolay kolay sarıldığı duvarı bırakmayan, sıradan bir çiçektir.
'işte benim adım bu çiçek olsun' dedim.
Anneme de söyledim, ' bu çiçek bundan sonra benim.'
Annem güldü, 'Tamam tamam. Artık bu çiçek senin ismini taşıyacak' dedi.🙂
Anacığım, nurlarda uyusun, keşke şimdi burda olsaydı da görseydi çünkü,; her tarafta bu sarmaşıklar var, mor çiçekleri salınan.

Sabah, bu fotoğrafı çekerken annemi, bahçemizi ve çocukluktan kalan günlerimi yad ettim.❤️
Bu çiçeği, bir yerlerde görürseniz sakın sarmaşık demeyin, o benim adım. 😉