#Ben,bugün bir dostumu kaybettim.
O kadar zordur ki,birine güvenmek,onunla hayatı paylaşmak.
Her sabah kalktığımda,'Ya bugün haber gelirse'diye kaygılandığım güzel bir kadını kaybettim bugün.
Bir süredir tedavi görüyordu.Sağlığıyla ilgili sürekli bilgi alıyordum çocuklarından.
Ziyaretine gidiyordum çok sık olmamakla birlikte çünkü;üzüldüğünü biliyordum beni gördükçe.
En çok nergizleri severdi biliyorum.Ona nergiz alırdım mevsimini yakalamışsam ama bu yıl hiç alamadım çünkü;ziyaretine gidilmiyordu nergiz kokularının salındığı günlerde.
Elime her alışımda aklıma düşen tek isimdi.Koklarken hep derdim ki:
'İnşallah,bir an önce aramıza döner ve dost sohbetlerine devam ederiz ama biliyordum ki,her gün biraz daha yaklaşıyordu sona.
En çok yüzü değişirmiş insanın.Doğruymuş.
Sümbül aldım son görüşmemizde. Dedim ki:'
Bu çiçeklere iyi bakacaksınız.Yanındaki tomurcuk da uzun sürede açacak.Bunu izlemenizi istiyorum ve geldiğimde birlikte koklayacağız.'
Ne yazık ki,yavru sümbülün açtığını ben görmedim,umarım sevgili dostum Leyla Hanım görmüştür.
Çok güzel bir insanı kaybettim bugün.
Dürüst,olgun,anlayışlı,çıkarsız ve dost !
Hiç kolay değildir bir insanla dost olmak ve bunu sürdürmek.
Yapacağımız ne çok şey vardı oysa.
Daha,kızımın mezuniyet yemeğine gidecektik,daha atölyemde çalışacaktı,daha kahvemi içecekti.
Olmadı!
Hiç unutmayacağım,evimdeki kahve sohbetlerini,kızımı çok sevmesini ve her gelişinde ' Ama Berin Hanımcığım...' diye başlayan gülümsemesini.
Bir insanı kaybetmek.....
İnsan gibi insanı.....
Çok üzgünüm bugün,çok!
Her sabah 'Acaba o mu?' diye kulak verdiğim ve 'İnşallah o değildir' dediğim ve her keresinde derin bir nefes aldığım dostum,yüreği güzel,kendi özel Leyla Hanımcığım,
Güzel insanlar neden bu kadar çabuk gider ki hayattan?
Yıldızlar yoldaşınız olsun.
Hiç unutmayacağım gülümsemesin ve hayatımdaki yerini ve bendeki anılarını.