Bu çocukların şimdi okulda olması gerekiyordu ama pislikten, kokudan yanlarına yaklaşılmıyor.

Okulda, 23 Nisan kutlaması ve eğlencesi var.

Davul çalınıyor ,müzik var.

Çocuklar cıvıl cıvıl koşturuyor okulun bahçesinde.

Çocuklar bana sordu 'Burda kimin düğünü var' diye.

'Düğün değil,bugün, çocukların bayramı,onu kutluyorlar ' dedim.

Yüzüme ,anlamaz bakışlarla baktılar.

Okul yolunu bilmiyorlar ,okulu bilmiyorlar, kendilerinin bir bayramı olduğundan da bi'haberler.

Çocukların duvara tırmandığını görünce okulun bahçesine girsinler de izlesinler diye yöneldim ki ,ne göreyim?

Yaşı belki 10-11.

Yoldan aldığı cam parçası ile kollarını kesmiş kanıyordu.

'Oğlum, neden yaptın,canın yanıyor ' diyecek oldum;

' Acımadı ki' dedi kolundaki kanı sıyırarak.

Diğer çocuğun bakışlarına kaydı gözüm.

Yanılmıyorsam, uyuşturucu bir şey almıştı.

Konuşması, saldırgan davranışları, elinin kolunun oynaması tuhaftı.

Korkmadım da değil ondan.

Ne yapabilirdim ki o anda?

Yıllarca, bu çocuklar okula gitsin diye defalarca görüşme yaptım.

Kıyafetlerini de aldım, müdürlerle de görüştüm ama olmadı; bu çocuklar okula gitmedi.

Şu kız çocuğunun akıbeti tam olarak ne olacak biliyor musunuz?

Birkaç yıla kalmaz mahalleden biri kaçırır, kucağında, karnında, yanında çocuklarıyla atölyemin önünden geçer.

Bugüne kadar, benzer öykülerine o kadar çok tanık oldum ki...

Bunun ki de aynı olacak,görünüyor.

Çocuklar ya!

Davulun sesini düğün sanmaktan başka hayalleri yok.

Bu koşullarda olamaz da!

Tüm ifade